Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Ο αγώνας συνεχίζεται!! Πιο αποφασιστικά, πιο μαχητικά, πιο οργανωμένα. Να ανατρέψουμε τα βάρβαρα μέτρα.



Ο λαός και η νεολαία της Αθήνας και όλης της χώρας, έδωσαν τις μέρες της 48ωρης απεργίας, μια μεγάλη μάχη. Εκατοντάδες χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους και τις πλατείες, αντιστάθηκαν με κάθε μέσο, αγωνίστηκαν για να μη περάσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Αυτό που τελικά ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, έχοντας δίπλα του για κάθε ενδεχόμενο τον Καρατζαφέρη και τη Μπακογιάννη, αλλά και τη ΝΔ, που απέδειξε ότι θέλει να είναι μια εφεδρεία για τη συνέχιση της αντιλαϊκής καταιγίδας.
«Ανάσαναν», λέει, μόλις άκουσαν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, οι εκπρόσωποι της ΕΕ, του ΔΝΤ, των ΗΠΑ, οι διεθνείς τοκογλύφοι, τα χρηματιστήρια, οι έλληνες πλουτοκράτες… Όλοι αυτοί που βάζουν τη θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού και επιβάλλουν το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Αυτή η πρόσκαιρη «ανακούφισή» τους δείχνει και το μέγεθος του φόβου τους απέναντι στον «εχθρό» λαό. Γιατί μόνο φόβο και μίσος, μίσος ταξικό, δείχνει αυτό το όργιο βίας και τρομοκρατίας, που εξαπέλυσε η κυβέρνηση Παπανδρέου, δίνοντας εντολή στις ορδές των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ να αιματοκυλήσουν και να πνίξουν στα χημικά τις δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών, που γέμιζαν ξανά και ξανά την Πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους.
Είναι φανερό ότι το νέο Μνημόνιο βαρβαρότητας πέρασε κάτω από ένα καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», μια «κατάσταση πολιορκίας», που επέβαλε το σύστημα με τις πάνοπλες δυνάμεις καταστολής που διαθέτει. 
Καταγγέλλουμε αυτή τη πρωτοφανή καταστολή, το όργιο τρομοκρατίας, τη δολοφονική βία και χαιρετίζουμε τη σθεναρή αντίσταση του λαού της Αθήνας, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, τους μεσήλικες και τις γυναίκες, που έδωσαν μια σκληρή μάχη, χαράσσοντας τους δρόμους συνέχισης του αγώνα.
Αν είναι σίγουρο, ότι αυτό το άδικο κοινωνικό σύστημα, με όλες του τις δυνάμεις θα συνεχίσει να επιτίθεται στο λαό, άλλο τόσο σίγουρο είναι, ότι ο λαός θα συνεχίσει να αντιστέκεται. Κατανοώντας ότι απέναντί του έχει ένα αδίστακτο σύστημα, θα οργανώσει ακόμη πιο πολύ τη δικιά του πάλη, θα αναδείξει με μεγαλύτερη σαφήνεια την πολιτική του στόχευση, την ανατροπή δηλαδή των βάρβαρων μέτρων, θα στήσει με πιο στέρεο τρόπο τις δικιές του οργανώσεις εκεί που ζει, σπουδάζει και εργάζεται, θα συγκροτήσει ένα ισχυρό και νικηφόρο μέτωπο αντίστασης, αγώνα και ανατροπής.
Αυτός ο Ιούνης θα είναι ο προάγγελος των μεγάλων νικηφόρων αγώνων που έρχονται!!
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!!!

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

30 ΙΟΥΝΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΙΣ 19:00




ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΥΤΑΡΧΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΔΕ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ.


ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ


ΝΑ ΜΗ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ
Την ώρα που δεκάδες χιλιάδες λαού βρίσκονται στους δρόμους και τις πλατείες απαιτώντας να παρθούν πίσω τα βάρβαρα μέτρα, η αστική τάξη και τα κόμματά της προσπαθούν με κάθε τρόπο να στείλουν τον λαό και τη νεολαία στη μέγγενη του νέου μνημονίου.
Πολλαπλοί δυσβάστακτοι άμεσοι και έμμεσοι φόροι, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, συνθέτουν το λεγόμενο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» που επέβαλε η τρόικα, ύψους 80 δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα κλαπούν από τον ελληνικό λαό, για να γεμίσουν τις τσέπες των αρπακτικών του μεγάλου κεφαλαίου.
Οι προσπάθειες για κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», «τεχνοκρατών», μέχρι την κυβέρνηση σύσσωμου του ΠΑΣΟΚ, είναι μανούβρες για να στείλουν όλους όσους βγήκαν στους δρόμους του αγώνα, πίσω στην υποταγή και την αποδοχή του «μονόδρομου» της πολιτικής τους, για να μεταφέρουν ξανά το δίλημμα «μνημόνιο ή πτώχευση» στις πλάτες του λαού.
Όμως η οργή ξεχειλίζει, η αγανάκτηση βγαίνει στους δρόμους. Για να αναμετρηθεί με ένα σύστημα σκληρό και αδυσώπητο, που δε θα σταματήσει στο 1ο ή το 2ο Μνημόνιο. Αλλά θα απαιτεί ξανά και ξανά περισσότερη φτώχια, περισσότερους άνεργους, περισσότερη εξαθλίωση. Μέχρις ότου ο ίδιος ο λαός σταματήσει αυτόν τον κατήφορο!!
Η αντιπαράθεση δεν είναι εύκολη, ο δρόμος είναι μακρύς. Όμως τα πρώτα βήματα ήδη έχουν γίνει. Η απεργία στις 15 Ιούνη και οι δεκάδες χιλιάδες που συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις, έδειξαν ότι μπορούμε να νικήσουμε! Η συνέχεια του απεργιακού αγώνα, η μάχη για την ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου, ο φραγμός στο «μεσοπρόθεσμο» της εξαθλίωσης αποτελούν το πραγματικό μονόδρομο για το λαό και τη νεολαία.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. Στις 28-29 Ιούνη ημέρες γενικής απεργίας, πρέπει να πλημμυρίσουν οι δρόμοι και να γεμίσουν οι πλατείες από φωνές αντίστασης. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να νικήσουμε. Να χτίσουμε τη δική μας αλληλεγγύη και ενότητα. Τις δικές μας επιτροπές αγώνα. Στις πλατείες, στους δρόμους, στις γειτονιές και κυρίως στους  χώρους  δουλειάς και  στα  σωματεία. Να τραβήξουμε διαχωριστικές γραμμές με την αστική πολιτική, να αναδείξουμε την πολιτική της ταξικής πάλης και των λαϊκών αγώνων.
Να γίνει η αγανάκτηση οργανωμένο κίνημα αντίστασης για να μη περάσει το νέο Μνημόνιο, για να Ανατραπούν τα βάρβαρα μέτρα.
Δευτέρα 27/6, 7:30 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο, Συζητάμε για την απεργία 
                                                                                                                                                  
   Τρίτη     28/6, Απεργιακή πορεία, Προσυγκέντρωση 10:00 στη Νομαρχία
Τετάρτη 29/6, 11:00 π.μ. Συγκέντρωση στην Πλατεία Ελευθερίας

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

15 IOYNH


ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ- ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ



Οι δεκάδες χιλιάδες λαού που πλημμυρίζουν τις πλατείες όλης της χώρας, με γενική απαίτηση ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ-ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ, έχουν ανοίξει ένα δρόμο νίκης, για πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια. Και μόνο η μετατόπιση της ημερομηνίας ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος από τις 15 στα τέλη Ιούνη είναι μια σαφής ένδειξη.
Αυτός ο δρόμος μπορεί και πρέπει να πλατύνει και να γεμίσει από τους απεργούς εργάτες, τους άνεργους, τους νεολαίους, τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, που θα κατέβουν μαζικά στην απεργία της 15ης Ιούνη.
Είναι φανερό ότι ο κόμπος έφτασε πλέον στο χτένι! Για τους 800 χιλιάδες άνεργους, τους άλλους τόσους ελαστικά απασχολούμενους, για τον κόσμο της φτώχιας, για τη νεολαία της ανασφάλειας, για τους εργαζόμενους, για όλο το λαό.
Η οργή ξεχειλίζει, η αγανάκτηση βγαίνει στους δρόμους. Για να αναμετρηθεί με ένα σύστημα σκληρό και αδυσώπητο, που δεν μπορεί να συντηρηθεί και να αναπαραχθεί, ειδικά στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, παρά μόνο οδηγώντας το λαό στην εξαθλίωση.
ΕΕ, ΔΝΤ και Κυβέρνηση, όλες οι οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις του συστήματος εκβιάζουν και τρομοκρατούν, μας βομβαρδίζουν με νέα μέτρα. Επιβάλλουν νέους φόρους -ενώ μειώνουν τη φορολογία του κεφαλαίου-, ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια, ανύπαρκτους μισθούς, πετσοκομμένη σύνταξη, περισσότερη φτώχια. Ζητάνε τα πάντα, όλο τον κοινωνικό μας πλούτο. ΔΕΗ, ΟΤΕ, λιμάνια, αεροδρόμια…, βγαίνουν στο σφυρί για να χορτάσουν το στομάχι των «δανειστών».
Η αντιπαράθεση δεν είναι εύκολη, ο δρόμος είναι μακρύς. Όμως τα πρώτα βήματα ήδη έχουν γίνει.
Ο λαός γυρνά την πλάτη στους πολιτικούς εκπροσώπους του συστήματος, ξεπερνά τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Το ίδιο το σύστημα μας φέρνει ξανά σε μια θεμελιώδη ανάγκη.
Να χτίσουμε τη δική μας αλληλεγγύη και ενότητα. Τις δικές μας επιτροπές αγώνα. Στις πλατείες, στους δρόμους, στις γειτονιές και κυρίως στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία. Να τραβήξουμε διαχωριστικές γραμμές με την αστική πολιτική, να αναδείξουμε την πολιτική της ταξικής πάλης και των λαϊκών αγώνων.
Το σύστημα μας φοβάται ενωμένους, γι αυτό προσπαθεί να μας διαχωρίσει σε πολιτικοποιημένους και απολίτικους, σε κομματικοποιημένους και ακομμάτιστους.
Δεν θέλουμε να είμαστε συμβουλάτορες του συστήματος. Θέλουμε να είμαστε μέρος μιας συνεχούς πορείας ακηδεμόνευτων λαϊκών αγώνων. Αγώνων με παρελθόν, παρόν και μέλλον. Θέλουμε να γίνει η αγανάκτηση οργανωμένο κίνημα αντίστασης ενάντια στην πολιτική του συστήματος και με στόχο την ανατροπή της.
ü     Μπορούμε να νικήσουμε
ü     Μπορούμε να ανατρέψουμε τα βάρβαρα μέτρα

Προσυγκέντρωση 10:00 π.μ. Νομαρχία

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

"Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε."

Είναι ακόμα ένα παράδειγμα σκευωρίας απο την πλευρά των κατασταλτικών μηχανισμών και της πολιτικής εξουσίας  να τρομοκρατήσουν τον αγωνιζόμενο κόσμο.

Ένα μηνυμα αξιοπρέπειας και συνείδησης απο έναν νέο που περιγράφει την αδικία σε βάρος του και επιμένει στη σημασία των διεκδικήσεων. 

Η αλληλεγγύη είναι για  ακόμη μια φορά το όπλο μας.



 Ονομάζομαι Φώτης Δήμος, είμαι 21 ετών και σπουδάζω στο ΤΕΙ Αθήνας στο τμήμα Ιατρικών Εργαστηρίων. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι προφυλακισμένος στις φυλακές Κορυδαλλού εξαιτίας των ψευδών κατηγοριών που μου προσάπτουν δύο άντρες των ΜΑΤ.
Όλα ξεκίνησαν την Τετάρτη 11 Μαίου. Εγώ με τρεις φίλους μου αποφασίσαμε να κατέβουμε στην πορεία να διαδηλώσουμε. Ξεκινήσαμε από το Γαλάτσι όπου διαμένουμε και κατεβήκαμε στο κέντρο. Ξεκινήσαμε την πορεία διασχίζοντας την Πατησίων, ανεβαίνοντας τη Σταδίου και τέλος φτάσαμε στο Σύνταγμα.
Κατεβαίνοντας την οδό Πανεπιστημίου τελειώνοντας την πορεία, ξαφνικά ακούγονται κρότοι και φασαρία από πίσω μας και μέσα σε δευτερόλεπτα επικρατεί πανικός. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ που ήταν παραταγμένες αριστερά και δεξιά της Πανεπιστημίου, επιτίθενται στους διαδηλωτές και γίνεται τεράστια χρήση χημικών. Όλοι τρέχαμε πανικόβλητοι.
Κάποια στιγμή σκοντάφτω και με το που σηκώνομαι κάνω δυο βήματα και άντρες των ΜΑΤ αρχίζουν να με ξυλοκοπούν με κλοτσιές στο κεφάλι και όλο μου το σώμα, ψεκάζοντας με ταυτόχρονα με χημικά στο πρόσωπο. Στη συνέχεια με τραβάν στο πεζοδρόμιο και μου φοράν χειροπέδες.
Τότε ένας άνδρας των ΜΑΤ μου φέρνει ένα σακίδιο λέγοντας μου «τι είναι αυτό ρε;». Εγώ του απαντώ πως δεν είναι δικό μου, εγώ δεν είχα τσάντα. Ανοίγει το φερμουάρ μπροστά μου και βλέπω ότι το σακίδιο είχε μέσα μπουκάλια. Με παίρνουν από κει και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε την Πανεπιστημίου.
Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι το περιπολικό φώναζα πως η τσάντα δεν είναι δική μου και η μόνη απάντηση που πήρα ήταν «Δεν πειράζει, δωράκι από μας». Κάθε φορά που έβλεπαν κάμερες έλεγαν «Παιδιά μην τον χτυπάτε μας βλέπουν οι κάμερες».
Κάπως έτσι τελειώνει ο ένας εφιάλτης και αρχίζει ένας άλλος, κλεισμένος μέσα σ'ένα κελί στις φυλακές Κορυδαλλού χωρίς να έχω κάνει απολύτως το παραμικρό. Χωρίς να έφταναν όλα αυτά με κατηγορούν ότι τους πετούσα πέτρες, ότι φορούσα αντιασφυξιογόνο μάσκα και ότι αντιστάθηκα κατά τη σύλληψη μου με κλοτσιές, ενώ το μόνο που είχα μαζί μου ήταν μια ιατρική μάσκα που την είχα πάρει από το σπίτι μου από φόβο μην ρίξουν χημικά όπως είχαν και άλλοι πολλοί διαδηλωτές. Και παρόλο που βγήκαν τα αποτελέσματα από τη δακτυλοσκόπηση στα μπουκάλια και δεν βρέθηκαν αποτυπώματα, εγώ είμαι ακόμα σ' ένα κελί...
Όταν διάβαζα τις καταθέσεις των αστυνομικών δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Μέσα μου υπήρχε ένα μεγάλο γιατί. Γιατί να με μισούσαν τόσο ενώ δεν τους είχα κάνει τίποτα; Γιατί όλα αυτά;
Στο περιστατικό στο Ρέντη στις 3 Μαρτίου που σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί είχα πάει εθελοντικά να δώσω αίμα. Πώς με κατηγορούν πως κατέβηκα στην πορεία για να τους επιτεθώ; Είμαι κατά της βίας. Κατέβηκα στην πορεία για να διαδηλώσω ειρηνικά. Είμαι αθώος και δεν θα σταματήσω να το φωνάζω.
Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι έχω και το χρέος να μάθει ο κόσμος τι είναι ικανοί να κάνουν προκειμένου να σταματήσει ο κόσμος να διεκδικεί. Αυτό που συνέβη σε μένα μπορεί να συμβεί στον καθένα. Στη ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς συμβαίνουν τα πιο απίστευτα πράγματα.
Δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον όσο και αν προσπαθούν να πνίξουν τις φωνές μας και να μας τρομάξουν. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε. Γιατί αν δεν προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι τότε ποιος θα το κάνει;
Με εκτίμηση,
Φώτης Δήμος

πηγή:tvxs