Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ..ΠΑΙΖΕΙ;;

Δεν αποτελεί ελληνική  πρωτοτυπία η υποτιμηση της Παιδείας και της μόρφωσης μέσω της τραγικής υποβάθμισης της εκπαίδευσης. Η ανοχή στις κινήσεις του καπιταλιστικού συστήματος προυποθέτει όντα άβουλα και απαίδευτα! Προυποθέτει σχολεία και σχολές να είναι μηχανές παραγωγής  εργατικού δυναμικού προσαρμοσμένο στις ανάγκες της αγοράς, του κεφαλαίου και του Ευρωπαικού "ονείρου".

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΛΕΣΧΗ 

Τους τελευταίους μήνες ένα τεράστιο πανεκπαιδευτικό κίνημα τραντάζει την κοινωνία της Χιλής, οδηγώντας σε αδιέξοδο την κυβερνητική πολιτική. Παραθέτουμε εδώ ένα γράμμα μιας χιλιανής φοιτήτριας, που συμμετέχει στον αγώνα. Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε και να ελπίζουμε είναι να δούμε τέτοια γεγονότα στη χώρα μας σε λίγο καιρό.
«Εγώ αποφάσισα να χάσω το ακαδημαϊκό έτος»
Carla Amtmann
Δεν μπορούσα να κοιτάξω καταπρόσωπο τα παιδιά μου
Και να τους πω ότι ζουν έτσι
Επειδή εγώ δεν βρήκα τα κότσια ν’ αγωνιστώ

(Φράση στην πρόσοψη του κατειλημμένου κτιρίου Γκίλμπερτ του Παπικού Καθολικού Πανεπιστημίου του Βαλπαραΐσο (PUCV), Χιλή)
Εδώ και μερικές ημέρες έχω ένα δίλημμα.
Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό μου σχεδιασμό, αυτό το τρίμηνο όφειλα να κάνω την πρακτική μου, που αποτελεί το τελευταίο στάδιο για να πάρω πτυχίο. Απ’ τους είκοσι περίπου φοιτητές του Παιδαγωγικού στο τμήμα Ιστορίας, Γεωγραφίας και Κοινωνικών Επιστημών του PUCV που είχαν τα ίδια σχέδια, μόνο εφτά μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε την πρακτική. Οι υπόλοιποι δεν πληρούν τα προαπαιτούμενα, μιας και δεν έχει κλείσει το πρώτο εξάμηνο. Από το Πρυτανικό ήταν σαφείς: σε περίπτωση που δεν σταματήσουν οι κινητοποιήσεις μέχρι τις 15 Αυγούστου, μόνο όσοι πληρούν τις απαιτούμενες προϋποθέσεις θα μπορούσαν να συνεχίσουν, παρακολουθώντας μαθήματα τόσο στο κολέγιο όσο και σε χώρους που θα προσδιόριζαν οι διδάσκοντες. Οπότε μας έθεσαν το ερώτημα: Θα συνεχίσετε την πρακτική αυτό το εξάμηνο ή όχι;
Έχω μια κόρη, ένα σύζυγο με μισθό καθηγητή, πολλές ευθύνες και θέματα στα οποία οφείλω να ανταποκριθώ, και μαζί με τα παραπάνω αρκετά χρόνια σε αυτό το πανεπιστήμιο. Προσπαθώντας να αναμετρηθώ με αυτό το δίλημμα, μπόρεσα να παραθέσω πάνω από 10 λόγους για να κάνω την τελική πρακτική, τον ένα πιο επείγοντα και σημαντικό από τον άλλο.
Και φανταζόμουν τι σκέφτονται από τα σπίτια τους ή τις καταλήψεις οι εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές καθώς η κυβέρνηση, οι δήμοι, οι διευθύνσεις των κολλεγίων ή οι πρυτανείες τούς απειλούν με την «απώλεια του έτους». Κι εκεί πήρα την απόφασή μου.
ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ, ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ, ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΟ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΕΤΟΣ.
Είμαι πεπεισμένη ότι διασχίζουμε μια σημαντική πολιτική συγκυρία, όπου η κοινωνική κριτική επεκτείνεται προς όλο το ισχύον σύστημα, προκαλώντας μια κρίση νομιμοποίησης στο πολιτικό σύστημα που προμηνύει ανυπολόγιστες αλλαγές.
Ήδη η ιστορία μάς έχει δείξει ότι οι μεγάλες αλλαγές έχουν πάντα σημαντικό κόστος. Εκατοντάδες εργάτες, γυναίκες και παιδιά έχουν υπομείνει τη σκληρή καταστολή, την πείνα και το κρύο για να επιτύχουν καλύτερες εργασιακές συνθήκες, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν ξεσηκωθεί, παρά τα βάσανά τους, ζητώντας σπίτια και αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής. Έχει χυθεί ακόμη και αίμα. Ναι, ακόμη κι αυτό! Κι εμείς δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε ένα χρόνο απ’ την επιτυχία των ακαδημαϊκών μας στόχων; Ακούγεται ακόμη και άθλιο αν το αναρωτηθούμε.
Ο όποιος θρίαμβος θα είναι για όλους, και την όποια ήττα θα πρέπει επίσης να την αντιμετωπίσουμε. Σήμερα όποιος σηκώνει τη παντιέρα μιας δίκαιης και αξιοπρεπούς κοινωνίας για όλο το λαό, πρέπει να γνωρίζει ότι κουβαλά στους ώμους του την αφοσίωση εκατομμυρίων αντρών και γυναικών που πριν από εμάς είχαν την ετοιμότητα να υπερασπίσουν τα δικαιώματα των οικογενειών τους και ότι σε αυτή τη διαδικασία τα έδωσαν όλα, ακόμη και τις ζωές τους. Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε αξιοπρεπείς, να σταθούμε στο ύψος τους.
Και σκεφτόμουν να ζητήσω συγγνώμη από την κόρη μου που δεν θα μπορέσω τον επόμενο χρόνο να φέρω καλύτερες οικονομικές συνθήκες στο σπίτι, συγγνώμη από το σύζυγο και την οικογένειά μου που δεν θα μπορέσω να τους βοηθήσω όπως θα ’θελα το χρόνο που έρχεται, και να ζητήσω επίσης συγγνώμη από όσους είχαν ακαδημαϊκές προσδοκίες από εμένα. Αλλά αντικρίζοντάς τους, και γνωρίζοντας ότι αυτή η νέα γενιά της οποίας θεωρώ ότι είμαι κομμάτι, έχει κάθε δυνατότητα να γίνει ο φορέας ενός νέου κόσμου, ξέρω ότι περισσότερο από ένα συγγνώμη τούς οφείλω μια υπόσχεση. Την υπόσχεση και τη δέσμευση ότι αυτό θα αξίζει τον κόπο, ότι σήμερα είναι εκατοντάδες χιλιάδες όσοι είναι προετοιμασμένοι να συνεχίσουν να αγωνίζονται, έτοιμοι να μην παραδοθούν, πρόθυμοι να υπερασπίσουν με όλη την απαραίτητη μαχητικότητα τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια που τόσες φορές τους έχουν υποσχεθεί και άλλες τόσες έχουν καπηλευτεί.
Η απώλεια ενός ακαδημαϊκού έτους δεν είναι τίποτα -άλλα πράγματα θα μας στοιχίσουν περισσότερο, και σήμερα και αύριο. Και αν θέλουμε πραγματικά να σφυρηλατήσουμε ένα νέο κόσμο, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι, για αυτό και για πολλά ακόμη.
Έχοντας ήδη αποφασίσει να χάσω ένα χρόνο, θα έλεγα ότι αν αυτό υπηρετήσει ως ένα μικρό έναυσμα για να αποκτηθεί η δύναμη συνέχισης του αγώνα, τότε θα αξίζει τον κόπο.
Πεπεισμένη ότι αυτή η γενιά δεν θα προδώσει τα ιστορικά συμφέροντα ενός ολόκληρου λαού,
Με εκτίμηση,
Carla Amtmann

Δημοσιεύτηκε στις 17/8 στη Rebelión.org.

Και αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι φυσική.

Ναόμι Κλάιν: Όταν η ληστεία κατά τη διάρκεια της μέρας συναντά τη ληστεία της νύχτας 

αναδημοσιευση απο ΛΕΣΧΗ

Συνεχίζω να ακούω παραλληλισμούς ανάμεσα στις ταραχές του Λονδίνου και άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων – τις σπασμένες βιτρίνες στην Αθήνα ή τα καμένα αυτοκίνητα στο Παρίσι. Και υπάρχουν ομοιότητες, αυτό είναι σίγουρο: μια σπίθα που την ανάβει η αστυνομική βία, μια γενιά που νιώθει παραμελημένη.
Ναι αλλά αυτά τα γεγονότα σημαδεύτηκαν από τις μαζικές καταστροφές ∙ οι λεηλασίες ήταν ήσσονος σημασίας. Υπήρξαν άλλωστε τα τελευταία χρόνια κι άλλες μαζικές λεηλασίες, και μάλλον πρέπει να μιλήσουμε και γι’ αυτές. Υπήρξε η Βαγδάτη αμέσως μετά την εισβολή των ΗΠΑ – ένα παραλήρημα εμπρησμών και λεηλασίας που ερήμωσε βιβλιοθήκες και μουσεία. Τότε χτυπήθηκαν επίσης τα εργοστάσια. Το 2004 επισκέφθηκα ένα εργοστάσιο που κάποτε έφτιαχνε ψυγεία. Οι εργάτες του αφού είχαν αφαιρέσει καθετί που είχε αξία, μετά το έκαψαν ολοσχερώς, σε σημείο που η αποθήκη του εργοστασίου να μοιάζει με γλυπτό από λιωμένο μέταλλο.
Τότε όμως το γεγονός καλύφθηκε στην τρέχουσα ειδησεογραφία ως μια άκρως πολιτική πράξη. Είπαν ότι αυτά γίνονται όταν ένα καθεστώς δεν έχει καμιά νομιμοποίηση στα μάτια του κόσμου. Αφότου παρακολουθούσαν για τόσο καιρό το Σαντάμ και τους γιους του να κάνουν ό,τι θέλουν με όποιον θέλουν, πολλοί καθημερινοί Ιρακινοί ένιωσαν ότι είχαν το δικαίωμα να πάρουν και μερικά πράγματα για τους εαυτούς τους. Αλλά το Λονδίνο δεν είναι Βαγδάτη και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δεν είναι Σαντάμ, οπότε σίγουρα δεν υπάρχει τίποτε να μάθουμε απ’ αυτή την υπόθεση.
Τί λέτε να εξετάσουμε ένα παράδειγμα από μια δημοκρατία; Αργεντινή ας πούμε γύρω στο 2001. Η οικονομία σε ελεύθερη πτώση και χιλιάδες άνθρωποι να ζουν σε σκληρές γειτονιές που ήταν βιομηχανικές ζώνες με ευημερία πριν τη νεοφιλελεύθερη περίοδο και την εισβολή των πολυεθνικών σούπερ – καταστημάτων. Ο κόσμος βγήκε τότε έξω και γέμιζε καροτσάκια με αγαθά που δε μπορούσε πλέον το πορτοφόλι του να τα σηκώσει – ρούχα, ηλεκτρονικά είδη, κρέας. Η κυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας» για να αποκαταστήσει την τάξη ∙ αυτό δεν άρεσε στον κόσμο ο οποίος και ανέτρεψε την κυβέρνηση.
Οι μαζικές λεηλασίες της Αργεντινής ονομάστηκαν El Saqueo – η λεηλασία. Αυτό είχε ιδιαίτερη πολιτική σημασία γιατί με αυτόν ακριβώς τον όρο περιγράφονταν ως τότε οι ενέργειες των ελίτ που πούλησαν τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία της χώρας με ολοφάνερα διεφθαρμένες συμφωνίες ιδιωτικοποίησης, κρύβοντας λεφτά σε οφ σορ (offshore) εταιρίες και μετά δίνοντας το λογαριασμό στον κόσμο με ακραία πακέτα λιτότητας. Οι Αργεντινοί κατάλαβαν ότι οι λεηλασίες των εμπορικών κέντρων δε θα είχαν συμβεί αν δεν είχε προηγηθεί η μεγαλύτερη λεηλασία της οικονομίας και ότι οι πραγματικοί γκάνγκστερ ήταν και οι υπεύθυνοι για την κατάσταση.
Αλλά η Αγγλία δεν είναι Λατινική Αμερική, και οι ταραχές της δεν είναι πολιτικές, ή έτσι συνεχίζουμε να ακούμε. Έχουν να κάνουν λέει με την ανομία και με τους νεαρούς που εκμεταλλεύονται μια κατάσταση για να αρπάξουν οτιδήποτε δεν είναι δικό τους. Και η βρετανική κοινωνία, μας λέει ο Κάμερον, απεχθάνεται αυτού του είδους τη συμπεριφορά.
Αυτά λέγονται λοιπόν με κάθε σοβαρότητα. Λες και η μαζική πρακτική της διάσωσης των τραπεζών δεν είχε λάβει ποτέ χώρα, ακολουθούμενη μάλιστα από προκλητικά νέα ανώτατα μπόνους. Κι έπειτα να ακολουθούν οι έκτακτες συναντήσεις των G-8 και G-20, όπου οι ηγέτες αποφάσισαν συλλογικά να μην κάνουν τίποτε για να τιμωρήσουν τους τραπεζίτες για αυτή την κατάσταση ή έστω να πάρουν κάποια σοβαρή πρωτοβουλία για να αποτρέψουν πιθανή επανάληψη αντίστοιχης κρίσης στο μέλλον. Αντίθετα, επέστρεψαν όλοι στα σπίτια τους κι ο καθένας στη χώρα του επέβαλλε θυσίες σ’ αυτούς που ήταν πιο ευάλωτοι. Το έκαναν απολύοντας δημοσίους υπαλλήλους, χρησιμοποιώντας τους εκπαιδευτικούς σαν αποδιοπομπαίους τράγους, κλείνοντας βιβλιοθήκες, ανεβάζοντας τα δίδακτρα, προωθώντας γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, μειώνοντας τις συντάξεις κ.ο.κ – φτιάξτε το κοκτέιλ ανάλογα με τη χώρα στην οποία βρίσκεστε. Και ποιοί βγήκαν στην τηλεόραση κάνοντας μαθήματα για την ανάγκη να τελειώνουμε επιτέλους με αυτά τα «προνόμια»; Μα φυσικά, οι τραπεζίτες και οι μάνατζερ των κερδοσκοπικών αμοιβαίων κεφαλαίων (hedge funds).
Αυτή είναι η παγκόσμια λεηλασία, η στιγμή της μεγάλης αρπαγής. Υποκινούμενη από μια παθολογική αίσθηση του δικαιώματος στη λεηλασία, όλα έγιναν με τα φώτα αναμμένα, λες και δεν υπήρχε τίποτε να κρύψουν. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι ενοχλητικοί φόβοι. Στις αρχές του Ιούλη, η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ, αναφέρθηκε σε μια σχετική δημοσκόπηση, σύμφωνα με την οποία το 94% των εκατομμυριούχων φοβούνται τη «βία των δρόμων». Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι ήταν ένας λογικός φόβος.
Βέβαια, οι ταραχές στο Λονδίνο δεν ήταν πολιτική διαμαρτυρία. Αλλά οι άνθρωποι που λήστευαν τη νύχτα είναι απολύτως βέβαιο ότι γνώριζαν πολύ καλά ότι οι ελίτ διέπρατταν τη δικιά τους ληστεία κατά τη διάρκεια της μέρας. Η λεηλασία είναι μεταδοτική.
Οι Συντηρητικοί έχουν δίκιο όταν λένε ότι οι ταραχές δε σχετίζονται με τις περικοπές. Σχετίζονται όμως και με το παραπάνω με αυτό που οι περικοπές εκπροσωπούν: τη λογική του αποκλεισμού. Αποκλεισμένος σε μια διευρυνόμενη κατώτερη τάξη με τους πολύ λίγους δρόμους διαφυγής που υπήρχαν μια προηγούμενη περίοδο – μια δουλειά και μια καλή προσιτή εκπαίδευση – να φράζονται κι αυτοί πολύ γρήγορα. Οι περικοπές δίνουν το μήνυμα. Λένε σε ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας: είσαι καταδικασμένος να βρίσκεσαι εκεί που είσαι τώρα, όλο και περισσότερο σαν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που διώχνουμε στα όλο και πιο οχυρωμένα σύνορα μας.
Η απάντηση του Ντέιβιντ Κάμερον στις ταραχές ήταν να καταστήσει κυριολεκτικό τον αποκλεισμό: εξώσεις από τις κοινωνικές κατοικίες, απειλές ότι θα κόψει τα μέσα της επικοινωνίας και εξωφρενικές ποινές φυλάκισης (5 μήνες σε μια γυναίκα για ένα κλεμένο σορτσάκι). Το μήνυμα που θέλουν να στείλουν και πάλι το ίδιο: εξαφανιστείτε, και κάντε το και ήσυχα.
Στη «σύνοδο κορυφής της λιτότητας» των G-20 πέρσι στο Τορόντο, οι διαδηλώσεις οδηγήθηκαν σε ταραχές και πολλά αυτοκίνητα της αστυνομίας πυρπολήθηκαν. Δεν ήταν τίποτε βέβαια σε σχέση με τα δεδομένα του Λονδίνου του 2011, αλλά παρόλα αυτά ήταν κάτι που σόκαρε εμάς τους Καναδούς. Η μεγάλη αντιπαράθεση που έγινε τότε ήταν για το γεγονός ότι η κυβέρνηση ξόδεψε 675 εκατομμύρια δολάρια στην «ασφάλεια» της συνόδου κορυφής (χωρίς βέβαια να τα κατάφεραν να σβήσουν τις φωτιές). Την ίδια στιγμή πολλοί από μας είχαμε επισημάνει ότι το νέο ακριβό οπλοστάσιο που είχε αποκτήσει η αστυνομία – αντλίες νερού, ηχητικά κανόνια, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες – δεν ήταν μόνον για τους διαδηλωτές στους δρόμους. Μακροπρόθεσμα, η χρήση τους θα έγκειται στο να πειθαρχήσουν τους φτωχούς, που στη νέα εποχή της λιτότητας θα έχουν επικίνδυνα λίγα για να χάσουν.
Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ο Ντέιβιντ Κάμερον: δε μπορείς να κόβεις από τον προϋπολογισμό τα κονδύλια για την αστυνομία την ίδια στιγμή που περικόπτεις τα πάντα. Γιατί όταν κλέβεις τα πολύ λίγα που έχουν απομείνει στους ανθρώπους, προκειμένου να προστατεύσεις αυτούς που έχουν πολύ περισσότερα απ’ όσα αξίζουν, θα πρέπει να περιμένεις την αντίσταση – είτε της οργανωμένης διαμαρτυρίας είτε της αυθόρμητης λεηλασίας.
Και αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι φυσική.
Μετάφραση: Γούσης Κώστας
Πηγη: Alterthess

http://ilesxi.wordpress.com/2011/08/20/%ce%bd%ce%b1%cf%8c%ce%bc%ce%b9-%ce%ba%ce%bb%ce%ac%ce%b9%ce%bd-%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%b7-%ce%bb%ce%b7%cf%83%cf%84%ce%b5%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%81/

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

David Harvey: Ο άγριος καπιταλισμός βγαίνει στους δρόμους

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΣΧΗ


Το συγκεκριμένο άρθρo γράφτηκε στις 11/8/2011 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Counterpunch υπό τον τίτλο “Feral Capitalism Hits the Streets”.   ‘Feral’ είναι η λέξη την οποία επέλεξαν τα Βρετανικά ΜΜΕ για να χαρακτηρίσουν τους νεαρούς ταραξίες. Σημαίνει ‘άγριος’, ‘όχι εξημερωμένος’, ‘απολίτιστος’ και γειτνιάζει με τη λέξη ‘savage’. Αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί κι ο David Harvey ως ραχοκοκκαλιά του κειμένου του, με διαφορετικά συμφραζόμενα κάθε φορά, για να μας βοηθήσει να δούμε πιο καθαρά πως  οι ταραξίες «κάνουν μονάχα ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι».   Για να μη χάσουμε τον ‘μίτο της Αριάδνης’, στη μετάφραση επιλέχθηκε μια και μοναδική απόδοση της λέξης ‘feral’: ‘άγριος’.
‘Μηδενιστές και άγριους έφηβους’ τους αποκάλεσε η Daily Mail: οι τρελοί έφηβοι από κάθε κοινωνικό στρώμα που ξεχύθηκαν στους δρόμους, άμυαλοι και απελπισμένοι, εκτοξεύοντας τούβλα, πέτρες και μπουκάλια στους μπάτσους ενόσω λεηλατούσαν από τη μια και βάζανε φωτιά από την άλλη, και οδήγησαν τις αρχές σε ένα χαρωπό κυνηγητό, όπου αυτές δεν ήξεραν ποιον να πρωτοπιάσουν, καθώς χαραζόταν με tweets η πορεία από τον έναν στρατηγικό στόχο στον άλλον.
Η λέξη ‘άγριοι’ με χτύπησε σαν αστροπελέκι. Μου θύμισε το πώς απεικονίζονταν οι κομμουνάροι στο Παρίσι το 1871, σαν άγρια θηρία, σαν ύαινες, που τους άξιζε να εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες στο όνομα της ιερότητας της ιδιωτικής περιουσίας, της ηθικότητας, της θρησκείας και της οικογένειας. Όμως μετά, η λέξη μου έφερε στο μυαλό έναν άλλο συνειρμό: την επίθεση στα ‘άγρια ΜΜΕ’ από τον  Tony Blair, ο οποίος είχε βολευτεί τόσο καιρό στην αριστερή τσέπη του Rupert Murdoch εως ότου αργότερα αντικαταστάθηκε, όταν ο Murdoch έχωσε το χέρι στη δεξιά του τσέπη για να τραβήξει τον David Cameron.
Θα υπάρξουν φυσικά οι συνηθισμένες υστερικές συζητήσεις ανάμεσα σε όσους ρέπουν στην θέαση των ταραχών ως ζήτημα καθαρής, αχαλίνωτης και αδικαιολόγητης εγκληματικότητας, και όσους ανυπομονούν να θέσουν τα γεγονότα στα πλαίσια των συμφραζομένων της κακής αστυνόμευσης, του συνεχιζόμενου ρατσισμού, της αδικαιολόγητης δίωξης των νεαρών και των μειονοτήτων, της μαζικής ανεργίας των νέων, της ακμάζουσας κοινωνικής αποστέρησης και της βλακώδους πολιτικής λιτότητας που δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά αλλά με τη διαιώνιση και την παγίωση προσωπικού πλούτου και δύναμης. Μερικοί μπορεί ακόμα και να υπερθεματίσουν καταδικάζοντας τις κενές νοήματος, αλλοτριωτικές ιδιότητες τόσων επαγγελμάτων και τόσο μεγάλου μέρους της καθημερινής ζωής εν μέσω τεράστιων αλλά ανισομερώς κατανεμημένων δυνατοτήτων άνθησης του ανθρώπου.
Αν είμαστε τυχεροί, θα έχουμε επιτροπές και αναφορές που θα ξαναματαλένε ό,τι ειπώθηκε για το Brixton και το Toxteth στα χρόνια της Thatcher. Λέω ‘τυχεροί’  επειδή τα άγρια ένστικτα του τωρινού Πρωθυπουργού μοιάζουν περισσότερο εναρμονισμένα με τα κανόνια νερού, τα δακρυγόνα και τις πλαστικές σφαίρες όσο κάνει υποκριτικά από καθέδρας κήρυγμα για την απώλεια του ηθικού προσανατολισμού, την παρακμή των καλών τρόπων συμπεριφοράς και τον θλιβερό εκφυλισμό των οικογενειακών αξιών και της πειθαρχίας μεταξύ των πλανημένων νεολαίων.
Όμως, το πρόβλημα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου ο καπιταλισμός ο ίδιος έχει εξαγριωθεί ανεξέλεγκτα. Άγριοι πολιτικοί κλέβουν στα έξοδά τους, άγριοι τραπεζίτες κουρσεύουν το δημόσιο κορβανά, Γενικοί Διευθυντές, διαχειριστές των hedge funds και ιδιοφυΐες των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων  λεηλατούν τον πλούτο του κόσμου, τηλεφωνικές και πιστωτικές εταιρίες φορτώνουν τους λογαριασμούς ολονών με μυστήριες χρεώσεις, καταστηματάρχες αισχροκερδούν, και με το παραμικρό απατεώνες και κομπιναδόροι στήνουν παπατζιλίκια στα υψηλότερα κλιμάκια του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου.
Η πολιτική οικονομία της μαζικής ανέχειας, των αρπακτικών πρακτικών που μοιάζουν με ληστεία μέρα μεσημέρι, ιδιαίτερα των φτωχών και τρωτών, των άδολων και των νομικά απροστάτευτων, αποτελεί την ημερήσια διάταξη. Πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατό να βρεθεί πια ένας τίμιος καπιταλιστής, ένας τίμιος τραπεζίτης, ένας τίμιος πολιτικός, ένας τίμιος καταστηματάρχης ή ένας τίμιος αστυνομικός διευθυντής; Ναι, υπάρχουν. Όμως, μονάχα ως μια μειοψηφία που όλοι οι άλλοι την θεωρούν ηλίθια. Βάλε μυαλό. Βγάλε Εύκολα Κέρδη. Εξαπάτησε και κλέψε! Οι πιθανότητες να πιαστείς είναι μικρές. Και, εν πάσει περιπτώσει, υπάρχουν πολλοί τρόποι να θωρακίσεις τον προσωπικό πλούτο απέναντι στα κόστη της εταιρικής αδικοπραγία.
Αυτό που θα πω ίσως σοκάρει. Οι περισσότεροι από εμάς δεν το βλέπουμε επειδή δεν θέλουμε. Σίγουρα κανένας πολιτικός δεν τολμά να το πει και ο Τύπος θα το τύπωνε μόνο για να ‘θάψει’ αυτόν που το ‘πε. Αλλά φαντάζομαι πως κάθε ταραξίας στους δρόμους γνωρίζει ακριβώς τι εννοώ. Κάνουν μονάχα ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι, αν και με διαφορετικό τρόπο – πιο κραυγαλέα και εξόφθαλμα στους δρόμους. Ο Θατσερισμός αποδέσμευσε τα άγρια ένστικτα του καπιταλισμού (τα ‘ζωικά πνεύματα’ του επιχειρηματία όπως σεμνότυφα τα ονόμασαν) και έκτοτε τίποτα δεν έχει εμφανιστεί για να τα χαλιναγωγήσει. Σπάστα και κάψτα [slash and burn] είναι τώρα το απροκάλυπτο σύνθημα των κυρίαρχων τάξεων, παντού πάνω-κάτω.
Αυτή είναι η νέα κανονικότητα στην οποίο ζούμε.  Με αυτό θα έπρεπε να ασχοληθεί η επόμενη μεγάλη επιτροπή διερεύνησης. Όλοι, όχι μόνο οι ταραξίες, θα έπρεπε να απολογηθούν. Ο άγριος καπιταλισμός θα έπρεπε να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καθώς και εγκλήματα κατά της φύσης.
Δυστυχώς, αυτό είναι που τούτοι οι άμυαλοι ταραξίες δεν μπορούν να δουν ή να απαιτήσουν. Όλα συνωμοτούν στο να αποτρέψουν κι εμάς να το δούμε και να το απαιτήσουμε. Γι’ αυτό η πολιτική εξουσία φορά με τόση βιάση τα ιμάτια της αφ’ υψηλού ηθικότητας και της υποκριτικής επιχειρηματολογίας· ώστε κανείς να μη μπορέσει να τη δει τόσο γυμνά διεφθαρμένη και τόσο ηλίθια παράλογη.
Όμως υπάρχουν διάφορες αναλαμπές ελπίδας και Φωτός στον κόσμο. Τα κινήματα των αγανακτισμένων [indignados] στην Ισπανία και την Ελλάδα, οι επαναστατικές τάσεις στη Λατινική Αμερική, τα κινήματα χωρικών στην Ασία, όλα αρχίζουν να καταλαβαίνουν την απέραντη βρωμιά που ένας αρπακτικός και άγριος παγκόσμιος καπιταλισμός έχει αμολήσει στον κόσμο. Τι χρειαζόμαστε οι υπόλοιποι από εμάς για να το δούμε και δρώντας να το αλλάξουμε; Πως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή; Τι κατεύθυνση να ακολουθήσουμε; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Όμως ένα πράγμα ξέρουμε στα σίγουρα: μπορούμε να πάρουμε σωστές απαντήσεις μόνο κάνοντας τις σωστές ερωτήσεις.
μετάφραση: Κων/νος Σ.

http://ilesxi.wordpress.com/2011/08/15/david-harvey-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85/

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Σημειώσεις για τις ταραχές στο Λονδίνο, 6-8/8/2011

από Πρακτορείο Rioters

Σημειώσεις για τις ταραχές στο Λονδίνο
Απ’ τις δηλώσεις μιας συγγενούς του 29χρονου Mark Duggan, δολοφονημένου από την αστυνομία, στo Τόττεναμ: “Το παιδί δεν ήταν βίαιο. Εντάξει, ήταν ανακατεμένος με διάφορα πράγματα, αλλά δεν ήταν επιθετικός άνθρωπος. Δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν…” και “Όσοι θυμούνται τις καταστροφικές συγκρούσεις του παρελθόντος θα είναι αποφασισμένοι να μη ξαναγυρίσουμε εκεί.”

Το Τόττεναμ ήταν το επίκεντρο των προλεταριακών ταραχών του 1985, με πρωταγωνιστή την “μαύρη κοινότητα” που ήταν και η πλέον καταπιεσμένη, έχοντας απέναντί της μια καθημερινότητα όχι μόνο ανεργίας και διακρίσεων αλλά και καθημερινών ελέγχων και παρενοχλήσεων από την αστυνομία. Έκτοτε έχει μεσολαβήσει μια εικοσαετία κατά την οποία μεγάλο κομμάτι της μαύρης νεολαίας έχει ενσωματωθεί στην εγκληματική οικονομία, με συνέπεια τη διάλυση των προηγούμενων σχέσεων εντός της “μαύρης κοινότητας”, και ένας εκσυγχρονισμός των αστυνομικών τακτικών στη λογική του “διαίρει και βασίλευε” (έλεγχοι για τους αυθάδεις νεαρούς, τυπικότητα και ασφάλεια για τους νοικοκυραίους ιδιοκτήτες -ακόμα και στη διάρκεια των ταραχών δεν παρέκκλιναν απ’ αυτό το μοτίβο). Έχει δημιουργηθεί έτσι ένα ρήγμα στο εσωτερικό της κοινότητας που καθιστά εκ των πρωτέρων δύσκολη την συνύπαρξη διαφορετικών ομάδων απέναντι στην καταστολή. Για παράδειγμα, μέλη συμμοριών (για τα οποία οι λεηλασίες είναι μια εν δυνάμει κερδοφόρα επιχειρηματικότητα) με μη-μέλη (που ενδεχομένως δίνουν προτεραιότητα στη “διαμαρτυρία”), μέλη συμμοριών με μαγαζάτορες-νοικοκυραίους κλπ, μέλη διαφορετικών συμμοριών μεταξύ τους (ήδη έχουν αναφερθεί δύο τέτοια μαχαιρώματα κατά τις ταραχές) κοκ.
Η υπέρμετρη καταστολή και συκοφάντηση κάθε πρακτικής αμφισβήτησης της αστυνομίας -δηλαδή της κύριας κοινωνικής παροχής του σύγχρονου κράτους- αφήνει μια τραυματική διάσταση στη θύμηση των περασμένων ταραχών που ανακαλούνται στην μνήμη ως πηγή μπελάδων και συμφορών αντί για καύχημα προσωπικής υπερηφάνειας και ταξικής δύναμης.
Αυτήν τη φορά η καταστολή είναι ασφαλώς καλύτερα προετοιμασμένη, μιας και τα think tanks της εδώ και καιρό προειδοποιούσαν πως οι περικοπές σε κοινωνικές παροχές, κέντρα νεότητας κλπ θα ανοίξουν τον δρόμο για ταραχές, ενώ το Λονδίνο προετοιμάζεται και για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2012.
Σάββατο 6/8: Αυθόρμητη “ειρηνική” πορεία, 200 περίπου ατόμων, συμπεριλαμβανομένων και συγγενών και γνωστών του Mark Duggan, 29χρονου πατέρα 4 παιδιών που έπεσε νεκρός από αστυνομικά πυρά την περασμένη Πέμπτη. Η αστυνομία κάνει λόγο για ανταλλαγή πυρών, ωστόσο ο κόσμος υποψιάζεται ότι η αστυνομία απλώς εκτέλεσε έναν ακόμη φτωχό μαύρο, όπως παρατηρεί ένας ειδικός της αστυνομίας “σ’ αυτές τις ώρες έχει πιο πολύ σημασία η διαίσθηση του πλήθους, κι αυτό είναι κάτι που η αστυνομία δεν μπορεί να το ελέγξει αποτελεσματικά“. Η κινητοποίηση συνεχίζεται μέχρι το βράδυ, όπου αρχίζει να κατεβαίνει ένα πιο νεολαιϊστικο και οργισμένο πλήθος. Μετά από μια φημολογία ακόμα ανεπιβεβαίωτη, για σπρώξιμο από αστυνομικούς μιας 16χρονης κοπέλας που όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στις γραμμές τους, οι διαδηλωτές αγριεύουν και αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα μπουκάλια και μπιτόνια με βενζίνη. Η ταχύτητα που διαδόθηκε αυτό το αμφιλεγόμενο περιστατικό και οι εμπρηστικές παρενέργειές είναι ενδεικτικά μιας γερά θεμελιωμένης αντίληψης για τον ρόλο της αστυνομίας: “Οι άνθρωποι νιώθουν την αδικία του φόνου του Mark. Όλοι γνωρίζουμε τί εστί αστυνομία και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, και δεν πιστεύουμε τις ιστορίες τους για τις συνθήκες του θανάτου του“, θα δηλώσει μια κάτοικος στη Guardian (http://www.guardian.co.uk/uk/2011/aug/07/tottenham-riots-peaceful-protest). Επιπλέον, όταν έφτασαν έφιππες και εξοπλισμένες με σκύλους και ειδική ανάρτηση αστυνομικές δυνάμεις, έγιναν υποδεκτές με βρισιές και γιουχαϊσματα, ακόμα και από τους παραδοσιακούς συντηρητικούς εβραίους κατοίκους της περιοχής.
Μόλις σκοτεινιάζει, γύρω στις 8:20μμ δυο παρκαρισμένα περιπολικά πυρπολούνται με κοκτέιλ μολότωφ, από κόσμο μέσα απ’ τη διαδήλωση. Ακολουθούν συμπλοκές όπου κυρίως μαύροι νεολαίοι παίρνουν στο κυνήγι τους αστυνομικούς. Εμπρησμοί περιπολικών, λεωφορείων και καταστημάτων γύρω από το αστυνομικό τμήμα του Τόττεναμ, επιθέσεις με μολότωφ, πυροτεχνήματα, πέτρες και τούβλα. Περιορισμένες λεηλασίες (κυρίως στο Tottenham Hale Retail Park). Πιτσιρικάδες εμφανίζονται με σακούλες και καροτσάκια τα γεμίζουν πράγματα και τρέχουν πίσω στα δρομάκια προς τις γειτονιές. Αναπτύσσονται αστυνομικές δυνάμεις της Territorial Support Group γύρω απ’ το αστυνομικό τμήμα του Τόττεναμ, που δέχονται επιθέσεις με μπουκάλια και μικροαντικείμενα.
Γύρω στην 1:30 την νύχτα, ειδησεογραφικά συνεργεία του BBC και του Sky News δέχονται επίθεση. Οι λεηλασίες συνεχίζονται, με στόχο αλυσίδες καταστημάτων με κινητά τηλέφωνα, είδη υπολογιστών, αθλητικά, υποδήματα κοκ. Στα H&M διαδραματίζονται οι πιο απίθανες σκηνές, με “πελάτες” κάθε ηλικίας να δοκιμάζουν ρούχα και να γεμίζουν τσάντες με αυτά της προτίμησής τους, κάποιοι καλύπτοντας πρόχειρα το πρόσωπό τους μ’ ένα φουλάρι, οι πιο πολλοί χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη διαλέγουν αυτά που τους αρέσουν περισσότερο. Αναφορές σε εφημερίδες για εφήβους που καυχιόνταν στους δρόμους για τα “καινούρια ακριβά τζην” που σήκωσαν. Αφιλόξενοι οι δρόμοι για τα τζιπάκια της αστυνομίας που κάνουν παράπονα για κατοίκους που φωνάζουν “δολοφόνοι” καθώς περνούν τρέχοντας από δίπλα τους για να κατευθυνθούν προς κάποιο σημείο ταραχών. Προλεταριακές εκπτώσεις 100% και στο Currys και σε αρκετά πολυκαταστήματα του κεντρικού δρόμου του Brixton. Δυνατή μουσική ακούγεται από ανοιχτά παράθυρα ενώ οι λεηλασίες συνεχίζονται.
26 μπάτσοι τραυματίες. 55 συλλήψεις.
Κυριακή 7/8: Νωρίς το πρωί, ομάδες νέων προχωρούν σε λεηλασίες καταστημάτων στο Τόττεναμ και στο γειτονικό Haringey, ενώ η αστυνομία ασχολείται με το να αποκαταστήσει την πρόσβαση και να καθαρίσει την Tottenham High Road, επίκεντρο των ταραχών, ώστε να σβηστούν τα σημάδια που άφησε πίσω της η προηγούμενη νύχτα. Στη θέα των πυροσβεστικών οχημάτων και των σειρηνών, οι εξεγερμένοι δεν καθηλώνονται σε μια σύγκρουση με τις υπέρμετρες αστυνομικές δυνάμεις αλλά αποσύρονται βορειοδυτικά όπου λεηλατούν ένα σούπερ μάρκετ (Aldi) και στη συνέχεια το παραδίδουν στις φόλες, μαζί με παρακείμενο κατάστημα χαλιών που αναφλέγεται θεαματικά. Ανάλογα σκηνικά και στο Wood Green. Φέρνουν καρότσια απ’ το σούπερ μάρκετ και ακόμα και αμάξια για να μεταφέρουν τα “λάφυρά” τους. Στα διπλανά στενά, κάποιοι κατεβάζουν βιτρίνες με βαριοπούλες και κλωτσιές, ενώ στήνονται πρόχειρα φλεγόμενα οδοφράγματα από κάδους και σκουπίδια και παραπέμπουν τους αυτοκινητιστές σε άλλους δρόμους. “Copycat riots”: αλυσιδωτές ταραχές αναπαράγονται στο Enfield, στο βόρειο Λονδίνο, όπου 200αριά εξεγερμένοι κατεβάζουν βιτρίνες στη High Street, πρόχειρα οδοφράγματα και περιορισμένες λεηλασίες. Η αστυνομία έφτασε στο κέντρο της πόλης γύρω στις 6:30μμ μετά την επίθεση κουκουλοφόρων νεαρών -κατά κύριο λόγο κοριτσιών- σε παρκαρισμένα περιπολικά, ενώ έγιναν δεκτοί με τούβλα και μπουκάλια από άλλους εξεγερμένους (μια τακτική που θυμίζει τις ενέδρες στα γαλλικά προάστια και στην Αλγερία). Κυνηγητό και συγκρούσεις κράτησαν στα στενά για ώρες. Ενέδρα σε αστυνομικούς και περιορισμένες συγκρούσεις και λεηλασίες και στο Brixton, στα νότια.
Τα ΜΜΕ ανακοινώνουν πάνω από 100 συλλήψεις, ενώ τουλάχιστον 34 μπάτσοι έχουν σταλεί στο νοσοκομείο.
Δευτέρα 8/8: Η υπ. εσωτερικών (Home Secretary) Theresa May επέστρεψε στο Λονδίνο απ’ τις διακοπές της για να καλέσει “τους κατοίκους του Λονδίνου που κατέστησαν σαφές ότι δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία για τη βία, και όλα τα μέλη των τοπικών κοινοτήτων να συνεργαστούν εποικοδομητικά (newspeak: βλ. καταδώσουν) με την αστυνομία για να φέρει αυτούς τους εγκληματίες ενώπιον της δικαιοσύνης”. Η Scotland Yard (που μετράει ήδη τραυματίες) κάνει λόγο για “μικρές και ευκίνητες ομάδες” που “ψάχνουν να κλέψουν πράγματα”, ενώ κατηγορεί το twitter και τις “ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούνται για να οργανωθούν τόσο υψηλού επιπέδου πράξεις απληστίας και εγκληματικότητας”. Ωστόσο, πολλές απ’ τις αναρτήσεις που αναπαράχθηκαν αφειδώς στο twitter και στο facebook αποδείχθηκε ότι ήταν αναληθείς ή παραπληροφορητικές, καθώς αρκετοί χρήστες είτε “φαντάζονταν” ότι είδαν ή έκαναν διάφορα, είτε αυτά όντως έγιναν αλλά σε εντελώς διαφορετικά μέρη. Η αστυνομία τριγυρνάει στο Brixton συμβουλεύοντας τους μαγαζάτορες να παραμείνουν κλειστά για την ημέρα. Η Daily mail κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο “200 αναρχικοί λεηλατούν”, ενώ ήδη απ’ την 1η Αυγούστου ο αναρχισμός έχει συμπεριληφθεί σε φυλλάδιο της μητροπολιτικής αστυνομίας ως τρομοκρατική απειλή πλάι στην Αλ Κάιντα, για την δε ύπαρξη αναρχικών στη γειτονιά τους, οι κάτοικοι καλούνται να ενημερώσουν την αστυνομία… Φυσικά αυτό το μέτρο δεν αντανακλά τόσο τον φόβο του καθεστώτος για τη δημοφιλία των “αναρχικών ιδεών” όπως δήλωσε ένα μέλος του βρετανικού αναρχικού κινήματος στα ΜΜΕ, όσο ένα εργαλείο διαχείρισης της εξεγερσιακής δραστηριότητας, η οποία αποδιδόμενη στους “αναρχικούς” αφενός θα επιβαρύνει περισσότερο τυχόν αναρχικούς συμμετέχοντες ή συλληφθέντες που θα μπορούσαν να προσδιοριστούν ως αναρχικοί (και να χρεωθούν κατά συνέπεια ολόκληρο τον αντιτρομοκρατικό και ποινικό κώδικα), κι αφετέρου επιδιώκει τη σύγχυση και την καθήλωση γύρω από μια συζήτηση για τις πολιτικές ταυτότητες και τα δημοκρατικά δικαιώματα, όταν η “συζήτηση” και οι όροι αυτής, αυτή τη στιγμή τίθενται απ’ τους εξεγερμένους.
*^*^*
http://rioter.info/2011/08/08/londonriots2011/

http://lockerz.com/s/127849765