Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Ξανά στους δρόμους...!

Επειδή όπως έχουμε πει και γράψει αρκετές φορές "ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ",

Καλή χρονιά σε όλους, με πολλούς αγώνες.
Δεν θέλουμε να κάνουμε ευχές του αέρα (μας έχουν φλομώσει στα κανάλια ), γιατί πιστεύουμε ότι η ζωή δε χαρίζεται αλλά κατακτάται, γιατί "ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΔΕ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ"

Ραντεβού στους δρόμους λοιπόν...!
Ραντεβού στους δρόμους λοιπόν...!


Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Προς τους απεργούς εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας.


«ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΜΑΣ»*

Παρά την «εκκωφαντική» σιωπή των αστικών μέσων παραπληροφόρησης, η φωνή σας, η γροθιά σας, ο μακρόχρονος απεργιακός αγώνας σας φτάνει σε κάθε γωνιά της χώρας, γεμίζοντας όλα τα λαϊκά στρώματα με ελπίδα και περηφάνια.
Ξέρετε κι εσείς, όπως ξέρουμε όλοι μας, ότι ο αγώνας σας είναι αγώνας συνολικά της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, ολόκληρης της κοινωνίας, που στενάζει κάτω από τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, την πολιτική του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Ο ανυποχώρητος ταξικός αγώνας σας, γίνεται παράδειγμα και οδηγός για τους αγώνες που πρέπει να ξεσπάσουν σε κάθε χώρο δουλειάς. Αγώνες δίκαιοι και αναγκαίοι, αγώνες για επιβίωση και αξιοπρέπεια.
Γιατί ξέρουμε ότι οι δυνάμεις της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, που μας θέλουν σκυφτούς και αδύναμους, υποταγμένους και ανοργάνωτους, δεν θα σταματήσουν την επίθεσή τους αν δεν τη σταματήσουμε εμείς.
Ήρθε πλέον η ώρα συντονισμένα, ενωμένοι σα μια γροθιά να προστατεύσουμε και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Εργασία, αξιοπρέπεια, ζωή. Οι εργαζόμενοι να πάρουμε τη ζωή και τη δουλειά μας στα χέρια μας!
Η μάχη σας είναι πολύ σημαντική. Γιατί «αν δε περάσουν τα μέτρα στη Χαλυβουργία και σπάσουν τα μούτρα τους τίποτα δε θα είναι όπως πριν και για τα υπόλοιπα εργοστάσια»
Η Πρωτοβουλία Αντίστασης Ξάνθης, σαν ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης και συμπαράστασης στον σκληρό, δίκαιο και ελπιδοφόρο αγώνα σας, οργάνωσε το Σάββατο 17/12 καμπάνια ενημέρωσης και οικονομικής ενίσχυσης και συγκέντρωσε 437 ευρώ.
 Ο αγώνας σας είναι πρωτοπόρος και δείχνει το μόνο δρόμο στους απανταχού εργαζομένους!

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΞΑΝΘΗΣ


*τα χρηματα θα δοθουν στις επομενες μερες στους απεργους απο συναγωνιστη που θα παρεβρεθει εκει μαζι με το παρον ψηφισμα.








Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

47 ΜΕΡΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ


ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ, ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Σχεδόν ενάμιση μήνα οι 400 εργάτες της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο της Αθήνας, δίνουν μια τεράστια μάχη. Μια μάχη όχι μόνο για τα δικαιώματά τους που χτυπιούνται βάναυσα, αλλά και για ολόκληρη την εργατική τάξη της χώρας, που συνθλίβεται στις μυλόπετρες των κερδών των βιομηχάνων και των ντόπιων και ξένων αφεντικών.
Σε μια από τις πιο δύσκολες και βαριές δουλειές, όπου οι εργάτες λιώνουν το σίδερο και το ατσάλι, σε εξοντωτικές συνθήκες, όπου τα εργατικά ατυχήματα είναι καθημερινό φαινόμενο, νέα σειρά μέτρων χτύπησε τη πόρτα των εργατών. Εκ περιτροπής εργασία ή 5ωρο με 40% μειώσεις των αποδοχών. Για όσους διαφωνούν η απόλυση είναι δεδομένη. Μέχρι στιγμής 50 εργάτες έχουν ήδη απολυθεί.
Η απάντηση των εργατών ήταν άμεση και αποφασιστική «σκλάβοι για τα κέρδη των βιομηχάνων δε θα γίνουμε. ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ». Απεργία για 47 συνεχόμενες μέρες. Ατσαλωμένοι μέσα στη φωτιά και το σίδερο είναι αποφασισμένοι να δώσουν τη πιο σκληρή ταξική μάχη. Δε θα μπουν στις δουλειές τους αν δε παρθούν πίσω τα μέτρα που εξήγγειλε ο εργοδότης, αν δε παρθούν πίσω οι 50 απολύσεις.

«Δε γυρνάμε για 500 ευρώ στη φωτιά»

Η απεργία στη Χαλυβουργία είναι ένας αγώνας που αντλεί τη τεράστια δύναμή του από τη ίδια την ανάγκη των εργατών για επιβίωση. Τα σκληρά και ταξικά μέτρα που προωθούν εργοδοσία, κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ στέλνουν πραγματικά μεγάλα κομμάτια του λαού στη πείνα και την εξαθλίωση. Πόσο μάλλον την εργατική τάξη η οποία και πριν το ξέσπασμα της κρίσης εργαζόταν σε ρυθμούς μεσαίωνα. Αυτή η πραγματικότητα αναγκάζει το λαό να βγαίνει στους δρόμους, να κλείνει τις γραμμές παραγωγής, να δίνει σκληρές ταξικές μάχες για την επιβίωση, για το ψωμί και το νερό. Για αυτόν ακριβώς το λόγο η μάχη της Χαλυβουργίας είναι πολύ σημαντική. Γιατί «αν δε περάσουν τα μέτρα στη Χαλυβουργία και σπάσουν τα μούτρα τους τίποτα δε θα είναι όπως πριν και για τα υπόλοιπα εργοστάσια »

Το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης που έχει αναπτυχθεί (σε κραυγαλέα αντίθεση με την απόλυτη σιωπή των ΜΜΕ) έχει γιγαντώσει την αυτοπεποίθηση των απεργών. Γιατί ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι. Γιατί η οικονομική συνδρομή στο απεργιακό ταμείο τους, τα τρόφιμα που στέλνονται από ολόκληρη την χώρα, τα ψηφίσματα αλληλεγγύης από εργασιακούς χώρους, σχολεία και σχολές, αλλά ειδικά η φυσική παρουσία καθημερινά εκατοντάδων νέων, εργαζόμενων, ακόμη και μαθητών στη πύλη του εργοστασίου, ατσαλώνουν τους απεργούς και δίνουν μαθήματα ταξικής αλληλεγγύης. Παράγουν ξανά την εμπειρία, ότι μόνο με ανυποχώρητους αγώνες μπορούμε να ανατρέψουμε τη βαρβαρότητα.
Στην πόλη μας, όπου τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι εργοδότες σκληραίνουν τις συνθήκες εργασίας, κόβουν μεροκάματα και απολύουν σωρηδόν, η μάχη της Χαλυβουργίας μπορεί να δείξει το δρόμο για την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Το κλείσιμο της ΣΕΒΑΘ, της ΖΑΧΑΡΗΣ, της DIANA, της Groupal κλπ, η επικείμενη πώληση (κλείσιμο;) της ΣΕΚΑΠ, οι απολύσεις στην ALOUMIL και σε τόσα άλλα εργοστάσια, η κατάργηση της συλλογικής σύμβασης και οι απολύσεις στη ΡΟΔΟΠΗ (ακριβώς όπως και στη Χαλυβουργία) και οι νέες συνθήκες και σχέσεις εργασίας που προωθούνται σε όλα τα εργοστάσια, θέτουν και εδώ το ίδιο ζήτημα: ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΠΑΛΗ, ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ.
«Οι βιομήχανοι μας κλείνουν τα σπίτια κι όχι ο αγώνας μας για δουλειά. Το ψωμί μας το υπερασπίζουμε με αγώνα κι όχι με παρακάλια». «Έτσι, πήραμε την απόφαση και πάγωσε η τσιμινιέρα. Θα φυλάξουμε πύλες εργοστασιακές. Θα παλέψουμε. Άλλωστε έχουμε μάθει να ζούμε με φωτιά και ατσάλι»
«Είμαστε όλοι απολυμένοι! Αλλά είμαστε όλοι σαν μια γροθιά, αιχμή του δόρατος για την εργατική τάξη. Αν δεν νικήσουμε δεν θα γυρίσουμε».


Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

«Χαλυβουργία Ελλάδος»: Πάγωσε η τσιμινιέρα με απεργία διαρκείας

(ένα γεγονός που -φυσικά- θεωρείται ανάξιο αναφοράς απο τα ΜΜΕ. Μια προσπάθεια των ίδιων των εργατών στην πράξη ,να αποδείξουν οτι δίχως τους ίδιους γρανάζι δε γυρνά και τίποτα δε κινείται...)


αναδημοσίευση απο thepressproject




Ρεπορτάζ: Μαρία Λούκα, Φωτογραφίες: Δημήτρης Μιχαλάκης

Από την αρχιτεκτονική μέχρι  τη ναυπηγική, ο χάλυβας ή αλλιώς ατσάλι αποτελεί ένα από τα πλέον σημαντικά υλικά για κάθε είδους κατασκευαστικές δραστηριότητες. Λειτούργησε ως μια από τις ατμομηχανές της ισχνής ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής αλλά και ως όχημα συσσώρευσης κερδών για μερίδες του ιδιωτικού τομέα με την ελληνική βιομηχανία χάλυβα να ξεπερνά τους 2,5 τόνους παραγωγής το 2007. Οι δεκάδες εργαζόμενοι στις γραμμές παραγωγής γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους το ατσάλι. Το έμαθαν με τα καθημερινά μεροκάματα του τρόμου και του θανάτου. Ο αγώνας τους και η ενότητα τους δε μπορεί παρα να είναι φτιαγμένα από το ίδιο υλικό: ατσαλένια.

Στην Αθηνών – Κορίνθου, λίγο μετά τα Ελληνικά Πετρέλαια, στη Βιομηχανική Ζώνη του Ασπρόπυργου, βρίσκεται η  Χαλυβουργία Ελλάδος, η πρώτη ελληνική βιομηχανία χάλυβα που ίδρυσε το 1937 η οικογένεια Σταύρου Σαλαπάτα και εξαγοράστηκε το 2006 από τη «Θεσσαλική Χαλυβουργία» συμφερόντων Μάνεση συγκροτώντας έναν τεράστιο επιχειρηματικό όμιλο. Οι 379 εργαζόμενοι της εταιρείας είναι στο πόστο τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Το εργοστάσιο δουλεύει σε 24ωρη βάση. Η πρώτη βάρδια ξεκινά στις 6:30 το πρωί, τότε που φεύγει η τελευταία. Λιώνουν τα παλιοσίδερα στο φούρνο, βγαίνει λάβα, τη ρίχνουν σε μεγάλα χωνιά, μεταφέρεται στο επόμενο τμήμα, μπαίνει στη μηχανή χύτευσης και καταλήγει στο ελασματουργείο. «Το χειμώνα είναι καλά» λένε, έχει μόνο 40 βαθμούς Κελσίου, το καλοκαίρι χτυπάει 60 αρια. Η φωνή τους έχει μια μόνιμη βραχνάδα από τους τόνους σκόνης που εισπνέουν. Οι περισσότεροι είναι βαρήκοοι από τα πολλά ντεσιμπέλ μιας όχι και τόσο ρομαντικής μελωδίας.

Κάπως έτσι κυλούσε η καθημερινότητα τις προηγούμενες μέρες. Όχι πια όμως. Τον τελευταίο μήνα δεν είναι κανείς στο πόστο του. Είναι συγκεντρωμένοι στον προαύλιο χώρο του εργοστασίου, κάτω από ένα πανό που γράφει «εδώ, εδώ και πάλι εδώ / εμείς δε ζούμε με 500 ευρώ». Περιφρουρούν την απεργία τους που ξεκίνησε στις 31 Οκτωβρίου, όταν η ιδιοκτησία προχώρησε σε μαζικές απολύσεις 34 συναδέλφων τους, χωρίς ειδοποίηση, χωρίς αιτιολογία, με τη συνδρομή δικαστικού επιμελητή που ανέλαβε το έργο της θυροκόλλησης. Έτσι κι αυτοί αποφάσισαν ότι είτε θα επιστρέψουν όλοι μαζί στις δουλειές τους, είτε θα στολίσουν χριστουγεννιάτικο δέντρο στις πύλες της χαλυβουργίας.

Η τρομοκρατία ξεκίνησε λίγες μέρες νωρίτερα. Βλέπεις τώρα που έγινε της μόδας το haircut, τ’ αφεντικά είπαν να το εφαρμόσουν καταρχήν στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στις 12 Οκτωβρίου η ιδιοκτησία κάλεσε το επιχειρησιακό σωματείο και ζήτησε τη μετατροπή των συμβάσεων από πλήρους απασχόλησης και μερικής, από 8ωρο σε 5ωρο χρησιμοποιώντας την πολύ διαδεδομένη στη χώρα μας μέθοδο του εκβιασμού , «εναλλακτικών προτάσεων» το λένε στο savoir vivre του Μνημονίου. Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να υπογράψουν ότι αποδέχονται στη δυσμενή μεταβολή των συμβάσεων τους που θα επέφερε μεσοσταθμικά μειώσεις αποδοχών έως και 40% ή αλλιώς θα ακολουθήσουν απολύσεις 180 εργαζομένων. Με ομόφωνες αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν αποφάσισαν να μη δώσουν τις «έγγραφες δεσμεύσεις» – κατά το λεξικό του ΔΝΤ παλι – και ως απάντηση η διεύθυνση ανακοίνωσε τις πρώτες 34 απολύσεις.

Το επιχείρημα που προβλήθηκε από την εργοδοσία γι’ αυτό το σχεδιασμό δεν ήταν άλλο από την οικονομική κρίση. Ισχυρίζεται ότι την τελευταία τριετία οι ζημιές της φτάνουν τα 100 εκατ ευρώ. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν δημοσιευμένα επίσημα οικονομικά στοιχεία του ομίλου γι’ αυτή την τριετία, θα περίμενε κανείς ότι μια ζημιογόνος επιχείρηση θα συρρίκνωνε τον κύκλο εργασιών της και θα έπεφτε η παραγωγή της. Αυτό που ισχύει όμως είναι ότι η παραγωγή από 194.600 τόνους που ήταν το 2009, έχει φτάσει ήδη τους 266.000 τόνους πριν ολοκληρωθεί το 2011. Και σίγουρα προξενεί εντύπωση πως η δεύτερη μεγαλύτερη μη εισηγμένη ελληνική βιομηχανία και μια από τις 20 πρώτες βιομηχανίες στη χώρα με πωλήσεις ύψους 350 εκατ ευρώ το 2006 (σύμφωνα με δελτίο του ΧΑΑ), βρίσκεται ξαφνικά σε μια τόσο φθίνουσα πορεία. Εκτός εάν είναι βάσιμο αυτό που υποστηρίζουν οι εργαζόμενοι, ότι δηλαδή ο κ. Μάνεσης αναφέρεται στην εγχώρια αγορά και όχι στις εξαγωγές , οι οποίες μάλλον ανθίζουν. Εξάλλου αν οι ζημιές ανέρχονται όντως στα 100 εκατ και δεν ισοσκελίζονται με τα κέρδη των προηγούμενων ετών και όλοι οι εργαζόμενοι να απολυθούν η χασούρα δεν καλύπτεται. Ίσως λοιπόν θα ήταν πιο λογικό ο ιδιοκτήτης να ζητήσει δάνειο από κάποια τράπεζα, κατά προτίμηση την  Alpha Bank, της οποία είναι μέλος μη εκτελεστικό του διοικητικού συμβουλίου.

Είναι σαφές ότι «κρίση είναι ευκαιρία». Ευκαιρία για τη συμπίεση του εργατικού κόστους, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, το γκρέμισμα του εργατικού δικαίου και την εμπέδωση χαρακτηριστικών υποταγής και ηττοπάθειας στους εργαζομένους. Ο στόχος είναι η εσωτερική υποτίμηση και ο κ. Μανεσης πρωτοστατεί αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα αντεργατικά νομοθετήματα της μνημονιακής πολιτικής. Το διακύβευμα σ’ αυτή την υπόθεση δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους στη Χαλυβουργία Ελλάδος αλλά εν γένει τους μισθωτούς στη βαριά βιομηχανία της χώρας. Πείραμα είναι. Αν πετύχει η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων εδώ, θα εξαπλωθεί παντού. Γι’ αυτό και η εργοδοσία παίζει τα ρέστα της. Από τις απειλές για αναστολή λειτουργίας του εργοστασίου μέχρι προσπάθειες υπονόμευσης της δυναμικής και της ενότητας των εργαζομένων, ενεργοποιεί κάθε είδους μεθόδους τρομοκρατίας φτάνοντας μέχρι το σημείο να κοινοποιήσει άλλες 16 απολύσεις εν μέσω απεργίας κατά παράβαση οποιοδήποτε ίχνους εργατικής νομοθεσίας. Έτσι ο κατάλογος των απολυμένων φτάνει πλέον τους 50.

Σ’ αυτές τις πύλες λοιπόν δεν παίζεται μόνο το εισόδημα των χαλυβουργών αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Η αφύπνιση της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων της χώρας σε μια περίοδο που η πόλωση διαπερνά οριζοντίως την ελληνική κοινωνία. Συμβολοποιεί την αγωνία ολόκληρου του εργατικού κινήματος που σ’ αυτό τον παρατεταμένο πόλεμο βρίσκεται σε άτακτη υποχώρηση και μια νίκη θα αναζωπύρωνε την αυτοπεποίθηση του. Θα μετέτρεπε την ανατροπή από αυταπάτη σε ανοιχτή δυνατότητα για το μέλλον. Παράλληλα έχει έναν ηρωισμό και μια ηθική που αγγίζει την έννοια του ιερού , ως αναπόσπαστο στοιχείο των μεγαλειωδών στιγμών της ταξικής πάλης που μας κληροδότησαν ότι σήμερα αποκαλούμε δικαίωμα.   Ως εκ τούτου αποσιωπείται. Δε χωράει στα δελτία των 8. Χωράει όμως στις ψυχές των εργαζομένων και της νεολαίας που δίνουν στη λέξη αλληλεγγύη ξανά περιεχόμενο και σημασία. Η αποθήκη του σωματείου έχει γεμίσει με τρόφιμα, είδη ρουχισμού ακόμα και παιδικά παιχνίδια. Ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων στο μετρό Αντώνης Σταματόπουλος μόλις ξεφόρτωσε γάλα για τις οικογένειες των απεργών. Νωρίτερα Ινδονήσιοι και Μαλαισιανοι εργάτες έδωσαν χρήματα για το ταμείο αλληλεγγύης, όπως έκαναν και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας. Καθημερινά μαζεύονται κάτοικοι της γειτονιάς, μαθητές, σωματεία και στηρίζοντας την προσπάθεια των απεργών, γράφουν ταυτόχρονα την πιο συγκινητική σελίδα του σύγχρονου εργατικού κινήματος.

Οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία Ελλάδος μεγάλωσαν οι περισσότεροι στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Δυτικής Αττικής, στο Πέραμα, τον Ασπρόπυργο και τη Μάντρα. Έζησαν δίπλα στις βιομηχανίες. Δούλεψαν στις πιο σκληρές και ανθυγιεινές  συνθήκες. Έθαψαν τους συναδέλφους τους – 7 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μέσα σε 33 χρόνια στη χαλυβουργία. Το μοναδικό που έχουν είναι η εργατική τους δύναμη και η αξιοπρέπεια τους. Και δεν την παζαρεύουν. Ξέρουν ότι χωρίς αυτούς … γρανάζι δε γυρνά.

(τα υπογραμμισμένα δικά μας)

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΚΑΝΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ - ΟΧΙ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ


ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ
Το φάσμα της φτώχειας και της πείνας απλώνεται ραγδαία. Οι ουρές της ανεργίας επεκτείνονται. Κάτω από τις προσταγές της Τρόικας, η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, έχει βαλθεί να λεηλατήσει ό,τι μας έχει απομείνει: μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα. Να μας στερήσουν αυτά που αποκτήσαμε με κόπους μιας ζωής.
Σαν αποκορύφωμα της βάρβαρης πολιτικής τους, μετά τα χαράτσια «αλληλεγγύης» έρχεται και το χαράτσι της ΔΕΗ (που σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο) για να μας αποτελειώσει. Με όρους ωμού εκβιασμού και με την απειλή της άμεσης διακοπής του ρεύματος, χιλιάδες νοικοκυριά καλούνται να πληρώσουν εκατοντάδες ευρώ, τη στιγμή που δεν έχουν καν να πληρώσουν το λογαριασμό της ΔΕΗ!
Δε θα το ανεχτούμε! Δε θα υποκύψουμε σε αυτό τον εκβιασμό!
ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ.
Δε θα νομιμοποιήσουμε τη ληστρική τους πολιτική που μας οδηγεί στην εξόντωση.
ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ!
Συλλογικά και αποφασιστικά! Με όπλο την αλληλεγγύη! Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε συνοικία, θα οργανώσουμε την πάλη μας, φτιάχνοντας επιτροπές αγώνα, ανοιχτές σε όλους, με κάλεσμα προς όλους.
ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ.
Δε θα επιτρέψουμε να μείνει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα, καμιά οικογένεια χωρίς θέρμανση, κανένας συνάνθρωπός μας πεινασμένος, κανένας μόνος του! Εκεί που αυτοί σπέρνουν την απελπισία, τη μοιρολατρία και την απογοήτευση, εμείς θα σπείρουμε την ελπίδα και τη διάθεση για αγώνα και διεκδίκηση.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ Να ανατρέψουμε τα χαράτσια και τα αντιλαϊκά μέτρα
ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ!
Πρωτοβουλία Αντίστασης Ξάνθης
τηλ. επικοιν. 6937683076, 6972872216, 6944788029