«Εχουν μετατρέψει τη Χαλκιδική σε εμπόλεμη ζώνη» λέει ο Γ. Καρυπίδης που υπογράφει το ντοκιμαντέρ «Απληστον κέρδος» με θέμα την τριετή πάλη των κατοίκων. Οι ίδιοι μετατρέπουν σε συλλαλητήριο ακόμα και τις παρελάσεις
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Ρεπορτάζ Ντίνα Δασκαλοπούλου Φωτ.: Κατερίνα Σεϊτανίδη
«Εδώ στο χωριό μας θα τα δεις όλα: πρώτα γνώρισες τους τρομοκράτες, τώρα αποκτήσαμε και υπόπτους. Καθόλου δεν ντρέπονται που μάσανε τα παιδιά μας και τα πηγαίνουν στις Ασφάλειες. Αμ έχουν τσίπα αυτοί;» Είναι μια από τις γιαγιάδες που χτες παρακολούθησαν την παρέλαση στην Ιερισσό και μια από τις πολλές γυναίκες που σχηματίζουν κύκλο γύρω μου για να πουν «αυτό που δεν δείχνουν τα κανάλια, αλλά τώρα πια τους μάθαμε κι αυτουνούς. Τόσες μέρες αγώνα τίποτα δεν δείχνουν». Από την Παρασκευή μέχρι και σήμερα η Χαλκιδική βρίσκεται συνεχώς στον δρόμο: συλλαλητήρια, ντοκιμαντέρ, εκδηλώσεις, μια εντυπωσιακή παρέλαση με υψωμένες γροθιές και μια πορεία στο βουνό μόνο τις τελευταίες τέσσερις μέρες.
«Είμαστε το τρελό χωριό που τραγουδάει ο Μαραβέγιας, με μια μικρή διαφορά στους στίχους» μού λέει ο Γιάννης κι αρχίζει να τραγουδάει. «Δεν έχουμε γιατρό, δεν είμαστε καλά, φωνάζει το χωριό τρελό απ’ τα χημικά». «Νόμιζαν πως θα μας τρομοκρατήσουν επειδή μας χαρακτήρισε ως υπόπτους η Ασφάλεια; Ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν έχω τρομοκρατηθεί, αλλά συνεχίζω τον αγώνα», λέει ο Α. Γ., ένας από τους 20 υπόπτους. «Δεν έχουμε κάνει τίποτα κακό. Εναν αγώνα για τον τόπο μας κάνουμε. Ούτε στα σπίτια μας θα κλειστούμε ούτε σε πορείες θα σταματήσουμε να πηγαίνουμε. Και σήμερα θα ανεβούμε στον Κάκαβο ξανά». «Κανένας δεν φοβάται, αντιθέτως είναι όλοι εξοργισμένοι. Οταν χτυπάνε τα παιδιά σου στο σχολείο, τότε γίνεσαι θηρίο» λέει ο Γ. Κ., ενώ τα πρώτα πιτσιρίκια ξεκινούν να παρελαύνουν στην κεντρική πλατεία του χωριού.
«Δακρυγόνα στα σχολεία; 7/3/2012» γράφουν τα μπλουζάκια τους και γύρω από τις υψωμένες γροθιές τους φορούν μαύρες κορδέλες. Χαιρετούν τους επισήμους με υψωμένες γροθιές και φοράνε χειρουργικές μάσκες. «Βλέπω κάθε βράδυ εφιάλτες ότι με κλείνουν σε ένα κελί και δεν μπορώ να αποδράσω. Κανένας μας δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα» μας λέει η 15χρονη Μαρία. «Την Παρασκευή, 500 μαθητές κάναμε πορεία στον Πολύγυρο, γιατί μέχρι τώρα κανένας αρμόδιος δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για ό,τι έγινε στο σχολείο και κανένας δήμαρχος, νομάρχης, υπουργός δεν έχει κάνει για να μας προστατεύσει στο μέλλον. Ο μόνος τρόπος για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας είναι να αγωνιστούμε».
Πολλοί –ακόμα και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης- έχουν φτάσει στο σημείο να συγκρίνουν την Ιερισσό με τη λωρίδα της Γάζας. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Καρυπίδης ήταν ο λοστρόμος του καραβιού που έσπασε τον αποκλεισμό το 2008. Υπογράφει το «Απληστον κέρδος» που έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη. Ισχύει ο παραλληλισμός ή υπερβάλλει, τον ρωτήσαμε. «Στο ντοκιμαντέρ καταγράφω τον αγώνα των κατοίκων επί 3 χρόνια. Είναι απολύτως σωστή η σύγκριση. Εχουν μετατρέψει τη Χαλκιδική σε εμπόλεμη ζώνη. Μόνο που εμείς δεν παίζουμε για να καταγγείλουμε απλώς. Οπως έλεγε κι η γιαγιά από την Κερατέα, βγείτε στο δρόμο κι εσείς να βρείτε την υγειά σας. Είμαστε καταδικασμένοι να κερδίσουμε».
Οταν η παρέλαση τέλειωσε ένα ατελείωτο κομβόι ξεκίνησε για τον Κάκαβο. Με πούλμαν, φορτηγάκια και Ι.Χ., με κορναρίσματα και τραγούδια κάτοικοι από όλα τα χωριά άρχισαν να ανεβαίνουν προς το βουνό. «Φέτος είμαστε μαθημένοι όμως, δεν θα την πατήσουμε πάλι. Κοίτα τι έχω στην τσάντα», λέει η κυρία Γεωργία και βγάζει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και κάμποσα Riopan. «Πέρσι τέτοια μέρα μάς χτύπησαν πρώτη φορά τα ΜΑΤ κι εμείς τρέχαμε μέσα στα ρουμάνια με τις γοβίτσες, άσε που δεν ξέραμε τι είναι τα δακρυγόνα. Τώρα μας έχουν χτυπήσει τόσες φορές, που είμαστε προετοιμασμένοι». Στον κόμβο της Μεγάλης Παναγιάς τα αυτοκίνητα σταματούν και 1.500 διαδηλωτές ξεκινούν να πορεύονται ανάμεσα σε δέντρα και ρυάκια, σ’ ένα τοπίο συννεφιασμένο, αλλά καθόλου μελαγχολικό: τραγουδούν, χτυπάνε παλαμάκια, φωνάζουν συνθήματα.
Ο Κάκαβος είναι αυτό που οι δασολόγοι αποκαλούν «αρχέγονο δάσος». Ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες έχουν τέτοια δάση πια: απείραχτα από το χέρι του ανθρώπου για χιλιετηρίδες. Για να βγει χρυσάφι από τα σπλάχνα του θα κοπούν δέντρα που καλύπτουν μια περιοχή μεγάλη όσο μια κωμόπολη 9.000 χιλιάδων κατοίκων. «Για να στηρίξουμε αυτόν τον αγώνα την Κυριακή κάναμε συλλαλητήριο στον Σταυρό, δίπλα στην Ολυμπιάδα που είχε κι αυτή ξεσηκωθεί πριν από 15 χρόνια. Προγραμματίζουμε εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα. Αυτό που ζούμε τώρα εδώ, το έζησαν οι συναγωνιστές στην Κερατέα. Αύριο θα το ζήσουν σε κάθε γωνιά, τώρα που η κυβέρνηση έχει βάλει πωλητήριο σε ολόκληρη τη χώρα» λέει ο Θανάσης από την Ιερισσό, ενώ πορεύεται δίπλα στους συντρόφους του που ταξίδεψαν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να βρίσκονται αυτές τις μέρες στη δοκιμαζόμενη Ιερισσό.
Οταν το Σάββατο έφτασαν στο πολιτιστικό κέντρο όπου θα γινόταν η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ για τον δικό τους αγώνα («128 ημέρες στα μπλόκα»), με δυσκολία διέσχισαν τον προαύλιο χώρο και την αίθουσα προβολής. «Από την Κερατέα ώς τη Χαλκιδική μ” αγώνες απαντάμε και πάλη λαϊκή» ήταν το σύνθημα που φώναξαν αντί χαιρετισμού. «Σήμερα γεφυρώνονται αγώνες. Ερχόσαστε από έναν τόπο που πονάει, σ” έναν άλλο τόπο που πονάει. Καλώς μας ήρθατε», τους υποδέχτηκαν οι Συντονιστικές Επιτροπές. Κι όταν τα φώτα έσβησαν, άρχισαν να ξεδιπλώνονται στο πανί εικόνες και ιστορίες από έναν τόπο τόσο μακρινό, αλλά και τόσο οικείο στα παθήματά του για τους Ιερισσιώτες. «Και για εμάς ήταν το ίδιο όταν ξεκίνησε η ιστορία της Χαλκιδικής: αν κλείναμε τη φωνή στην τηλεόραση, ήταν σαν να βλέπαμε τα δικά μας. Χορταράκια, πετρούλες, αρνάκια και τα ΜΑΤ στη μέση» μάς λέει ο Λούης.
«Υπάρχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά στις δύο ιστορίες. Και στις δύο περιπτώσεις ένας επιχειρηματίας έρχεται για να ξεζουμίσει έναν τόπο και ο πολιτικός κόσμος εκτελεί τις επιταγές τους. Η μεθόδευση είναι η ίδια: η προπαγάνδα, ο πακτωλός χρημάτων για διαφήμιση, η αντιστροφή της πραγματικότητας, τα ΜΑΤ ως ένοπλη προστασία του επιχειρηματία, οι διώξεις» μάς λέει ο Σωτήρης. «Ιδια είναι και η αντίδραση του κόσμου: παλεύει, αυτοοργανώνεται, φτιάχνει μέσα αντιπληροφόρησης και… γίνεται εξπέρ στον τομέα του. Εμείς μάθαμε τόσα πολλά για τα σκουπίδια, που προτείναμε εθνικό σχέδιο. Τώρα οι Χαλκιδικιώτες». «Ο αγώνας εδώ είναι πιο υπόκωφος και πιο σκληρός» λέει η κυρία Μ.Δ. «Αυτοί οι ελεεινοί που μας κυβερνούν ροκανίζουν σαν τρωκτικά το έδαφος και το υπέδαφος. Για τα συμφέροντα των λίγων πάνε να εξαφανίσουν τη χώρα και τους ανθρώπους. Μας έλεγαν στην Κερατέα “Βαστάτε, να βαστήξουμε κι εμείς”. Τώρα λένε στην Χαλκιδική τα ίδια. Το πότε θα κερδίσουμε εξαρτάται από τη συμπαράσταση. Αυτοί οι αρουραίοι δεν θα πέσουν μόνοι τους, εμείς θα τους ρίξουμε. Ξεσηκωθείτε ρε γαμώτο!»
Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου