Οι επόμενες μάχες είναι κοντά!

Η απεργία των καθηγητών, που ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των μαζικότατων Γενικών Συνελεύσεων και αναιρέθηκε με πραξικοπηματικό τρόπο από τη συνδικαλιστική τους ηγεσία, φέρνει για μια ακόμη φορά στο προσκήνιο τα μεγάλα προβλήματα με τα οποία έχει να αναμετρηθεί ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία, για να μπορέσουν να βάλουν φρένο στην καταιγιστική επίθεση του συστήματος.

Αυτή η επίθεση, είναι δεδομένο, φαίνεται κάθε μέρα, δεν έχει τελειωμό. Η κυβέρνηση, η τρόικα, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, συνολικά το σύστημα έχουν βάλει στο στόχαστρο το λαό, επιδιώκουν την ολοκληρωτική εξαθλίωση και υποδούλωσή του και προς αυτήν την κατεύθυνση επιστρατεύουν όλο τους το οπλοστάσιο (πολιτικό, κατασταλτικό, νομικό, προπαγανδιστικό κλπ).

Η επιστράτευση των καθηγητών –επ’ αόριστον- πριν καν αποφασίσουν απεργία, η επιστράτευση κάθε κλάδου που πάει να σηκώσει κεφάλι (ΜΕΤΡΟ, ΠΝΟ) καταδεικνύει την απόφασή τους να συνεχίσουν την εξαθλίωσή μας «δια πυρός και σιδήρου»!! Δείχνει όμως και τον φόβο τους μπροστά στη λαϊκή οργή, που μπορεί να φουντώσει και να γίνει ορμητικό ποτάμι.

Η απεργία των καθηγητών ερχόταν να υπερασπίσει –ύστερα και από την επιστράτευση- το δικαίωμα στην απεργία και τον αγώνα, το δικαίωμα στη δουλειά, ενάντια στις 12.000 άμεσες απολύσεις, το δικαίωμα στη δημόσια-δωρεάν εκπαίδευση. Γι αυτό και θα μπορούσε να αποτελέσει τον πυροδότη ευρύτερων αγωνιστικών εκρήξεων εργαζομένων και νεολαίας. Γι αυτό και η κυβέρνηση προχώρησε άμεσα σε επιστράτευση. Γι αυτό και οι καθεστωτικές παρατάξεις αναγκάστηκαν να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις των συνελεύσεων και να ακυρώσουν την απεργία.

Μια μάχη χάθηκε λοιπόν, οι αγώνες όμως βρίσκονται μπροστά μας!!

Το ερώτημα «τι γίνεται από δω κι εμπρός» δεν αφορά μόνο στους καθηγητές, αφορά όλους μας. Αφορά στη δυνατότητά μας να αντιπαρατεθούμε αποτελεσματικά στην βάρβαρη επίθεση. Να συγκροτήσουμε τη σκέψη και την πολιτική μας κατεύθυνση χωρίς αυταπάτες για εύκολες και ανώδυνες λύσεις, χωρίς να αναθέτουμε το μέλλον μας σε «σωτήρες», χωρίς να μεταθέτουμε τον αγώνα μας στο «απώτερο μέλλον», χωρίς να απογειωνόμαστε με ανέξοδες «επαναστατικές κορόνες», ούτε να προσγειωνόμαστε στον ρεαλισμό «της υποταγής και του μοιραίου». Αφορά στη δυνατότητά μας να ξεπεράσουμε την υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία, να φτιάξουμε τα δικά μας όργανα πάλης, τα μαζικά και αγωνιστικά σωματεία, τις επιτροπές αγώνα, τις πρωτοβουλίες αντίστασης, τον συντονισμό «από τα κάτω».

Τον αγώνα για τη ζωή και το μέλλον μας πρέπει να τον αναλάβουμε εμείς. Ξέροντας ότι ο δρόμος αυτός είναι δύσβατος, αλλά και ο μόνος που δεν είναι αδιέξοδος!!

«Λες: πολύν καιρό ήλπιζες, δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις. Ήλπιζες τι; Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος; Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες. Είναι τέτοια που: αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα. Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει θα χαθούμε. Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις.» Μπ. Μπρεχτ

Συζήτηση Κυριακή 26-5-13, 7:30μμ Στο Στέκι της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Σκρά & Κλεμανσώ γωνία (είσοδος από το μεγάλο πεύκο) Ομιλητές: Π. Σαπουνάς, Αγ. Κινήσεις Εκπ/κών                  Γ. Κρεασίδης, Αγ. Παρεμβάσεις Εκπ/κών

Πρωτοβουλία Αντίστασης Ξάνθης