ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ, ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Σχεδόν ενάμιση μήνα οι 400 εργάτες της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο της Αθήνας, δίνουν μια τεράστια μάχη. Μια μάχη όχι μόνο για τα δικαιώματά τους που χτυπιούνται βάναυσα, αλλά και για ολόκληρη την εργατική τάξη της χώρας, που συνθλίβεται στις μυλόπετρες των κερδών των βιομηχάνων και των ντόπιων και ξένων αφεντικών.
Σε μια από τις πιο δύσκολες και βαριές δουλειές, όπου οι εργάτες λιώνουν το σίδερο και το ατσάλι, σε εξοντωτικές συνθήκες, όπου τα εργατικά ατυχήματα είναι καθημερινό φαινόμενο, νέα σειρά μέτρων χτύπησε τη πόρτα των εργατών. Εκ περιτροπής εργασία ή 5ωρο με 40% μειώσεις των αποδοχών. Για όσους διαφωνούν η απόλυση είναι δεδομένη. Μέχρι στιγμής 50 εργάτες έχουν ήδη απολυθεί.
Η απάντηση των εργατών ήταν άμεση και αποφασιστική «σκλάβοι για τα κέρδη των βιομηχάνων δε θα γίνουμε. ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ». Απεργία για 47 συνεχόμενες μέρες. Ατσαλωμένοι μέσα στη φωτιά και το σίδερο είναι αποφασισμένοι να δώσουν τη πιο σκληρή ταξική μάχη. Δε θα μπουν στις δουλειές τους αν δε παρθούν πίσω τα μέτρα που εξήγγειλε ο εργοδότης, αν δε παρθούν πίσω οι 50 απολύσεις.
«Δε γυρνάμε για 500 ευρώ στη φωτιά»
Η απεργία στη Χαλυβουργία είναι ένας αγώνας που αντλεί τη τεράστια δύναμή του από τη ίδια την ανάγκη των εργατών για επιβίωση. Τα σκληρά και ταξικά μέτρα που προωθούν εργοδοσία, κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ στέλνουν πραγματικά μεγάλα κομμάτια του λαού στη πείνα και την εξαθλίωση. Πόσο μάλλον την εργατική τάξη η οποία και πριν το ξέσπασμα της κρίσης εργαζόταν σε ρυθμούς μεσαίωνα. Αυτή η πραγματικότητα αναγκάζει το λαό να βγαίνει στους δρόμους, να κλείνει τις γραμμές παραγωγής, να δίνει σκληρές ταξικές μάχες για την επιβίωση, για το ψωμί και το νερό. Για αυτόν ακριβώς το λόγο η μάχη της Χαλυβουργίας είναι πολύ σημαντική. Γιατί «αν δε περάσουν τα μέτρα στη Χαλυβουργία και σπάσουν τα μούτρα τους τίποτα δε θα είναι όπως πριν και για τα υπόλοιπα εργοστάσια »
Το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης που έχει αναπτυχθεί (σε κραυγαλέα αντίθεση με την απόλυτη σιωπή των ΜΜΕ) έχει γιγαντώσει την αυτοπεποίθηση των απεργών. Γιατί ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι. Γιατί η οικονομική συνδρομή στο απεργιακό ταμείο τους, τα τρόφιμα που στέλνονται από ολόκληρη την χώρα, τα ψηφίσματα αλληλεγγύης από εργασιακούς χώρους, σχολεία και σχολές, αλλά ειδικά η φυσική παρουσία καθημερινά εκατοντάδων νέων, εργαζόμενων, ακόμη και μαθητών στη πύλη του εργοστασίου, ατσαλώνουν τους απεργούς και δίνουν μαθήματα ταξικής αλληλεγγύης. Παράγουν ξανά την εμπειρία, ότι μόνο με ανυποχώρητους αγώνες μπορούμε να ανατρέψουμε τη βαρβαρότητα.
Στην πόλη μας, όπου τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι εργοδότες σκληραίνουν τις συνθήκες εργασίας, κόβουν μεροκάματα και απολύουν σωρηδόν, η μάχη της Χαλυβουργίας μπορεί να δείξει το δρόμο για την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Το κλείσιμο της ΣΕΒΑΘ, της ΖΑΧΑΡΗΣ, της DIANA, της Groupal κλπ, η επικείμενη πώληση (κλείσιμο;) της ΣΕΚΑΠ, οι απολύσεις στην ALOUMIL και σε τόσα άλλα εργοστάσια, η κατάργηση της συλλογικής σύμβασης και οι απολύσεις στη ΡΟΔΟΠΗ (ακριβώς όπως και στη Χαλυβουργία) και οι νέες συνθήκες και σχέσεις εργασίας που προωθούνται σε όλα τα εργοστάσια, θέτουν και εδώ το ίδιο ζήτημα: ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΠΑΛΗ, ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ.
«Οι βιομήχανοι μας κλείνουν τα σπίτια κι όχι ο αγώνας μας για δουλειά. Το ψωμί μας το υπερασπίζουμε με αγώνα κι όχι με παρακάλια». «Έτσι, πήραμε την απόφαση και πάγωσε η τσιμινιέρα. Θα φυλάξουμε πύλες εργοστασιακές. Θα παλέψουμε. Άλλωστε έχουμε μάθει να ζούμε με φωτιά και ατσάλι»
«Είμαστε όλοι απολυμένοι! Αλλά είμαστε όλοι σαν μια γροθιά, αιχμή του δόρατος για την εργατική τάξη. Αν δεν νικήσουμε δεν θα γυρίσουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου