Εισήγηση από Πρωτοβουλία Αντίστασης στη Σύσκεψη εργαζομένων στις 18/3

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές, φίλες και φίλοι

Σας καλωσορίζω στη σύσκεψη της Πρωτοβουλίας Αντίστασης και σας ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά της.

Οι λόγοι που μας ώθησαν να καλέσουμε σ’ αυτήν εδώ τη σύσκεψη είναι οι εξής δύο: 1. Η χωρίς προηγούμενο, πρωτοφανής και βάναυση επίθεση που δεχόμαστε εμείς, ο λαός, συνολικά και σε κάθε πλευρά της ανθρώπινης υπόστασής μας από το ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό σύστημα και τους εντολοδόχους του και 2. Η αδυναμία  και η ανεπάρκεια των μέσων που διαθέτουμε ως λαός για να απαντήσουμε με τους δικούς μας όρους στην ολομέτωπη αυτή επίθεση.

Άρα, και εφόσον αναγνωρίζουμε όλοι ως αληθείς τους δύο παραπάνω λόγους , προκύπτει αβίαστα ο στόχος που πρέπει να θέσουμε: να κάνουμε την αδυναμία μας δύναμη και τα μέσα μας επαρκή προκειμένου να σταματήσουμε την επίθεση εναντίον μας. Τόσο απλά… Χαίρω πολύ λέω εγώ και φαντάζομαι το λέτε και σεις! Και πώς γίνεται αυτό;  Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται είναι ΔΥΣΚΟΛΑ…  Εξ ου και «το απλό είναι το πιο δύσκολο»! Κρατώντας λοιπόν τη δυσκολία και έχοντάς την ως δεδομένη ερχόμαστε να βάλουμε εδώ τους πρώτους απλούς όρους και προϋποθέσεις για να κατακτήσουμε το στόχο μας: 1) να έχουμε υπόψη ότι είμαστε όλοι θύματα του ίδιου εχθρού. ΟΛΟΙ. Να απαλλαγούμε από λογικές κατηγοριοποίησης και αποκλεισμού μέσα στους κόλπους του λαού που το μόνο που κάνουν είναι να στερούν συμμάχους στον κοινό αγώνα  και να αποδυναμώνουν εξ αρχής ένα κίνημα που ακόμα δεν στήθηκε στα πόδια του. Άρα να οικοδομήσουμε την ενότητα και την κοινή δράση όλων των εργαζόμενων πάνω στο έδαφος του κοινού συμφέροντος που είναι το σταμάτημα της ολομέτωπης επίθεσης.

2)  να κατανοήσουμε πλήρως ότι η βουβή οργή ή το ξέσπασμα θυμού δεν είναι καλοί σύμβουλοι στην προετοιμασία μας να αντιμετωπίσουμε τον χειρότερο εφιάλτη μας γιατί είναι αντιμετώπιση ατομική και άρα ακίνδυνη αλλά και αδιέξοδη. Να συνειδητοποιήσουμε ότι μας λείπει οργάνωση δηλαδή συλλογικότητα και άρα να φτιάξουμε εκείνες τις διαδικασίες που θα οδηγήσουν στην αυτό-οργάνωσή μας.

3) να κατανοήσουμε πλήρως ότι ο δρόμος που θα βαδίσουμε είναι ο πιο χάλια δρόμος που υπάρχει (γιατί στους καλούς τους δρόμους έβαλαν διόδια) και ο πιο μακρινός και κουραστικός προκειμένου να φτάσεις στο τέρμα του. Έχει κοτρώνες, έχει λακκούβες, έχει στροφές και πισωγυρίσματα, έχει ανηφόρες, έχει βροχές και παγωνιές αλλά θα έχει και λιακάδες. Άλλοτε μικρές αλλά και μεγαλύτερες. Και έχει ένα όνομα αυτός ο δρόμος: ο μονόδρομος του επίμονου και ανυποχώρητου αγώνα.

4) να εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας και τους διπλανούς μας. Να αναδείξουμε την αγωνίστρια και τον αγωνιστή που κρύβουμε μέσα μας και να αντλήσουμε αυτοπεποίθηση από το δίκιο μας που μας πνίγει. Να βάλουμε στην μπάντα τους επαγγελματίες «σωτήρες» που μας ζητούν ακόμα όπως κάνανε μια ζωή στο παρελθόν να τους αναθέσουμε τη λύση των προβλημάτων μας και μας κάψανε. Τέρμα πια στην ανάθεση της μοίρας μας στους ξεπουλημένους και συμβιβασμένους εργατοπατέρες. Τώρα  παίρνουμε εμείς τη μοίρα στα χέρια μας.

5)να  μην ξαναπέσουμε στο λάκκο με τα βρομόνερα του αστισμού που πλασάρει ελεεινά ψέματα περί ανάκαμψης, ανάπτυξης, αύξησης της ανταγωνιστικότητας για να αποπροσανατολίσει και να εξαπατήσει τον εχθρό λαό, ενώ στην πραγματικότητα  η όποια αλλαγή έρθει για το λαό θα είναι σε χειρότερη ακόμα κατεύθυνση. Επενδύει το ξένο κεφάλαιο και οι ντόπιοι κολαούζοι του στην εξαθλίωση του λαού και στη δυνατότητά τους να λεηλατούν τη χώρα μέσα από fast track, ειδικές επιχειρησιακές ζώνες (τις κακόφημες ΕΟΖ) και τους εφαρμοστικούς νόμους των βάρβαρων μνημονίων. Έτσι λειτουργεί το σύστημά τους, ο καπιταλισμός νοιάζεται μόνο για την κερδοφορία του. Κι αν ακόμη τα αδιέξοδα της κρίσης και του ανταγωνισμού τους τους μπλοκάρουν, ούτε που διανοούνται να λειτουργήσουν φρόνιμα και ορθολογικά. Στην αμέσως επόμενη περίοδο το σύστημα θα παίξει το χαρτί των εκλογών μέσα σ΄ ένα κλίμα ψεύτικης ευφορίας και προσδοκιών που καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα, μόνο και μόνο για να χειραγωγήσει και να καθυποτάξει τους εργαζόμενους και να τους κάνει να υπογράψουν την καταδίκη τους.

Τα παραπάνω τα θέσαμε ως όρους και προϋποθέσεις προκειμένου να προσηλωθούμε στο στόχο μας: να δυναμώσουμε την πάλη μας και να αποκτήσουμε επαρκή μέσα για να αγωνιστούμε. Ξέρουμε ότι η διάθεση να αντισταθούμε υπάρχει και εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία. Με τις πλατείες όλο το προηγούμενο καλοκαίρι, με τις διαμαρτυρίες στις παρελάσεις, με τις συγκεντρώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων που ξεπερνούν το εκατομμύριο πανελλαδικά, με τις σώμα με σώμα συγκρούσεις με τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό ανθρώπων απλών και καθημερινών όπως εμείς εδώ. Με τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και τη συμμετοχή στις απεργίες που πανικόβαλαν το πολιτικό κατεστημένο και έτριξαν τα ποδάρια του. Με τις εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε κάθε μικρή ή μεγάλη εστία αντίστασης στον εργατικό κόσμο.

Ξέρουμε επίσης ότι είμαστε ανοργάνωτοι και διασπασμένοι και αυτό με ευθύνες όσων ρήμαξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια τις συνδικαλιστικές μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης.

Στην Ξάνθη, όπως σε όλη την Ελλάδα, τα παραδείγματα περισσεύουν. Δέστε τι έγινε στα εργοστάσια της περιοχής μας. Όλοι οι εργαζόμενοι σ΄ αυτά βρέθηκαν τελείως απροετοίμαστοι και ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν τους πάνοπλους όσον αφορά το νομικό πλαίσιο εργοδότες τους που είτε με συνοπτικές διαδικασίες απολύουν προσωπικό και μειώνουν τα μεροκάματα κατά το δοκούν, όπως έγινε με τον Τυρά και τους εργαζόμενους στη Ροδόπη, είτε σταματάνε την παραγωγή και κρατούν μήνες τώρα απλήρωτους και ουσιαστικά όμηρους τους εργάτες όπως έγινε με τον Ζερίτη στη Diana, είτε παίζουν τους εργαζόμενους ping pong μεταξύ ΑΤΕ και ΣΕΚΕ που δεν τα βρίσκουν στα νούμερα αλλά στο δια ταύτα συμφωνούν στο ξεπούλημα της ΣΕΚΑΠ. Δείτε τι συμβαίνει στα κολαστήρια τύπου E Value και ό,τι αποτελεί τη μικρομεσαία επιχείρηση και τους εργαζόμενους που απασχολούνται εκεί. Ελαστικές σχέσεις εργασίας, απλήρωτοι οι περισσότεροι για μήνες, τρομοκράτηση των εργαζόμενων σε καθημερινή βάση με απολύσεις. Ακόμα και στο Καζίνο της Ξάνθης, που ομολογουμένως έχει το πιο δραστήριο και συγκροτημένο σωματείο με μάχες και ακόμη πιο σημαντικό, νίκες στο ενεργητικό του η εργοδοσία επανέρχεται με νέους εκβιασμούς και νέες απαιτήσεις για βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στο καζίνο.

Οι οργανισμοί εργατικής εστίας και εργατικής κατοικίας, φορείς που εξαρχής και ουδέποτε επιβάρυναν τον κρατικό προϋπολογισμό έστω με ένα ευρώ, από τη μια μέρα στην άλλη καταργούνται. Το μήνυμα έχει πολλούς αποδέκτες και κυρίως το προνοιακό κομμάτι το οποίο έλαβε τέλος. Όσο για τους εργαζόμενους στους οργανισμούς βρίσκονται μετέωροι χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει…

Τα ιδιωτικά συνεργεία που οι εργολάβοι τους συνάπτουν συμβάσεις με δημόσιους οργανισμούς, είτε αφορούν την καθαριότητα, τα πλυντήρια και τη διανομή φαγητού, είτε security, βρίσκονται έρμαια των προθέσεων του εκάστοτε εργολάβου που συνήθως είναι κακές, αλλά και αντιμέτωποι με την σκληρότητα, τον κυνισμό και την τρομοκρατία των διοικούντων τους δημόσιους αυτούς οργανισμούς όπως γίνεται στο νοσοκομείο μας. Τους αφήνουν απλήρωτους, τους βάζουν να δουλέψουν επιπλέον ώρες από αυτές που υπέγραψαν και εννοείται πληρώνονται, ακόμη τους υποχρεώνουν να υπογράψουν ταυτόχρονα με την πρόσληψή τους και το έντυπο της οικειοθελούς απόλυσης το οποίο τους παραδίδεται όποτε κρίνουν τα αφεντικά, χωρίς προειδοποίηση και φυσικά χωρίς αποζημίωση…

Και μιας και πιάσαμε το δημόσιο, γνωστές οι μειώσεις μισθών, οι καταργήσεις επιδομάτων, οι κρατήσεις αναδρομικών και ποικίλων χαρατσιών. Τι ήταν να περάσει στην αντεργατική λαίλαπα των τελευταίων χρόνων και δεν πέρασε στο 100%; Με τέτοια στατιστικά κι αν συνεχίσουμε να αναθέτουμε στα καλόπαιδα της επίσημης συνδικαλιστικής ηγεσίας την πάλη για να μην περάσουν κι άλλα μέτρα, θα βρεθούμε σίγουρα και απολυμένοι και χωρίς συντάξεις… Πού, στο δημόσιο με το συγκροτημένο συνδικαλιστικό κίνημα, με τα πρωτοκλασάτα στελέχη των ομοσπονδιών, συνομοσπονδιών και τράβα κορδόνι! Μηδενική και αρνητική μισθοδοσία έφερε η μεγάλη συνδικαλιστική κατάκτηση της ΑΔΕΔΥ, το ενιαίο μισθολόγιο. Και έπεται η τραγική συνέχεια των απολύσεων.

Στο σημαντικότερο ίσως κομμάτι όλων, στο ζήτημα της Υγείας, βιώνουμε το ρήμαγμα όλου του δίκτυου νοσοκομειακής και υγειονομικής περίθαλψης, τον εκμηδενισμό της κοινωνικής ασφάλισης, την κατάργηση του δικαιώματος του λαού στη θεραπεία και την ίαση. Είμαστε κοινωνοί των πιο μαύρων σελίδων στην μετεμφυλιακή ιστορία του τόπου μας. Άνθρωποι άνεργοι για μήνες ή και χρόνια, με οικογένεια και παιδιά να μην έχουν πρόσβαση ούτε στο νοσοκομείο, ούτε στο γιατρό, ούτε στο φάρμακο. Γιατί; Γιατί δεν έχουν να πληρώσουν. Γιατί; Διότι η απόφαση της τρόικα και η επικύρωσή της από τον φίλτατο Λοβέρδο και όλη τη λυκοσυμμαχία, ζητάει 40% μείωση των δαπανών για την υγεία. Εδώ σου λέει ο φίλτατος γράφουμε ιστορία. Τέτοιες γενναίες και σημαντικές αποφάσεις έχουν και παράπλευρες απώλειες. Μόνο που δεν προέρχονται από το δικό του σπίτι… 

Στο δε μέτωπο της Παιδείας, σοκ προκάλεσαν οι καταγγελίες εκπαιδευτικών για λιποθυμίες μικρών παιδιών από πείνα στο σχολείο. Από αυτό να κρίνει κανείς βλέπει πού το πάνε: σε σχολεία και σχολές για λίγους και εκλεκτούς, για χορτάτους. Και για τα παιδιά του εργάτη, του άνεργου, του βιοπαλαιστή ταξικοί φραγμοί από το δημοτικό ακόμη, ώστε να εξαναγκάζονται σε βίαιη διακοπή των σπουδών τους. Αυτό είναι το όραμα της γλυκιάς και καλοσυνάτης Αννούλας για το νέο σχολείο…

  

 Συνεπώς, και για να μην πλατιάζουμε σε θέματα που είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους, έχουμε και λέμε: σ΄ αυτήν εδώ τη σύσκεψη να ανιχνεύσουμε  τις διαθέσεις και τις δυνατότητές μας. Βάζουμε μπρος και απομακρύνουμε τους υπεύθυνους για το μαρασμό του εργατικού κινήματος. Αυτοοργανωνόμαστε.  Φτιάχνουμε επιτροπές εργαζόμενων σε κάθε χώρο δουλειάς ή επιτροπές ανέργων και ελαστικά απασχολούμενων.

Οι χώροι δουλειάς που έχουν ενεργά σωματεία κινούν άμεσα διαδικασίες γενικών συνελεύσεων με προηγούμενη ενημέρωση, συζήτηση με τους συναδέλφους τους ώστε να τους εμπνεύσουν και να τους πείσουν για το απόλυτο του πράγματος και το μονόδρομο της αντίστασης. Ταυτόχρονα στις συνελεύσεις προωθούν τη δημιουργία απεργιακών ταμείων, απαραίτητων για το ξετύλιγμα του αγώνα διαρκείας που πρέπει να ξεσπάσει.

 Φροντίζουμε να συνδεόμαστε με όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της εργατικής τάξης και να διευρύνουμε τις συμμαχίες μας. Διεκδικούμε ανατροπή των μέτρων που πέρασαν και αντιστεκόμαστε στα μέτρα που έρχονται.  Οικοδομούμε ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης και στήριξης και απευθυνόμαστε στην κοινωνία να ακολουθήσει. Δημιουργούμε όρους ή όπου υπάρχουν ενισχύουμε πρωτοβουλίες σε επίπεδο γειτονιάς ή πόλης που στοχεύουν στην ανατροπή των συνεπειών της κρίσης στη ζωή μας.

Πιο συγκεκριμένα διεκδικούμε αυξήσεις στους μισθούς, καταγγέλλουμε την πολιτική των απολύσεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, διεκδικούμε την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, διεκδικούμε επίδομα ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις για όλους, καταβολή των δεδουλευμένων σε όλους όσους τα αφεντικά έχουν απλήρωτους, δεν χαρίζουμε δεκάρα σε κανένα.

 Δημιουργούμε έναν συντονισμό όλων των χώρων και έχουμε ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας, αλληλοστήριξης και ανταλλαγής εμπειριών και προτάσεων μεταξύ μας .

Σε επίπεδο πόλης καλούμε σε διαδηλώσεις και αποφασίζουμε δράσεις για τα ζητήματα που καίνε όλους, όπως είναι η υγεία (διεκδικούμε υγειονομική περίθαλψη πλήρη ισότιμη και δωρεάν για όλους), η παιδεία (διεκδικούμε ελεύθερη πρόσβαση για τη νεολαία σε δημόσια και δωρεάν σχολεία και πανεπιστήμια), η πρόνοια ( να καταγγείλουμε μαζικά και να εμποδίσουμε το κλείσιμο της εργατικής εστίας και την κατάργηση της εργατικής κατοικίας) η πάλη ενάντια στα χαράτσια, ζητήματα όπως τα λουκέτα στις εκατοντάδες επιχειρήσεις  και η ανεργία που μαστίζει. Οι συχνές παρεμβάσεις με σωστό ταξικό προσανατολισμό ( πάντα έχοντας δηλαδή ως γνώμονα το απόλυτο συμφέρον της εργατικής τάξης και του λαού, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο) θα ευαισθητοποιούν όλο και περισσότερο και θα συμπαρασύρουν όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού, συμβάλλοντας στη δημιουργία και την καλλιέργεια  της ταξικής του συνείδησης. Κάπως έτσι φτιάχνεται το εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα. Τόσο δύσκολα αλλά και τόσο απλά! Κάπως έτσι οι εργάτες της coca cola 3E βγήκαν νικητές μετά από 43 μέρες απεργίας και ανάγκασαν την εργοδοσία να πάρει πίσω όλα μα όλα όσα έβαζε. Κάπως έτσι συνεχίζουν οι απεργοί της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο κοντά 140 μέρες τώρα απεργία διαρκείας ξέροντας πως δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες τους και είπαν σ΄ όλους εμάς ότι δεν κερδίζει όποιος έχει δίκιο αλλά αυτός που παλεύει γι΄ αυτό.